Tijdelijkheid dreigt om te slaan in permanente onzekerheid

De nood aan acute huisvesting, bijvoorbeeld vanwege een aflopend tijdelijk contract op je werk of in je woning, veroorzaakt een opofferingsbereidheid bij flexnomaden waar makkelijk munt uit valt te slaan door verhuurders. Precaire huurders betalen. Ze klagen niet. Ze stellen belachelijk lage eisen aan de aangeboden woonruimte. Ze hebben angst om voor hun rechten op te komen, bang dat hun tijdelijke contract niet wordt verlengd of dat het wordt opgezegd. En in de regel hebben zij geen recht op vervangende woonruimte en een verhuiskostenvergoeding. 

In de toelichting bij het wetsvoorstel voor tijdelijke verhuur schreef minister Blok dat de ‘flexibilisering van de arbeidsmarkt vraagt om een flexibeler woningmarkt, met name in de huursector’. De diagnose dat er een gat gaapt tussen de arbeidsmarkt en de huursector klopt deels. Maar dat is precies het gevolg van het ontwortelende effect van de flexibilisering van de arbeidsmarkt. Woononzekerheid creëren omdat we nu eenmaal werkonzekerheid hebben gecreëerd, is een nogal cynisch politiek argument. Willen we echt in een samenleving leven waar zekerheid op woon- en werkgebied een privilege is?

Het gevolg van het rechtse woonbeleid van de afgelopen jaren is dus dat grote groepen huurders veroordeeld zijn tot een nomadisch bestaan. Juist met toenemende onzekerheid op de arbeidsmarkt zou je hopen op een robuust volkshuisvestingsbeleid dat voor zoveel mogelijk mensen een stabiele woonsituatie garandeert. Het tegenovergestelde is het geval: dit beleid stort mensen in bestaansonzekerheid.

Tekst door Roel Griffioen en Abel Heijkamp. De schrijvers zijn als vrijwilliger werkzaam bij de Bond Precaire Woonvormen. Roel Griffioen is architectuurhistoricus en samensteller van De Frontlinie: Bestaansonzekerheid en gentrificatie in de Creatieve Stad (zie frontlinie.org). Abel Heijkamp is filmmaker. Zijn film Alles Flex? (met Julij Borštnik), over de flexibilisering van wonen en werken, verscheen in 2016.