SP Tribune 04/2004: Eén van de 43.626: Elke de Vries-Becker
| EEN | Tribune 16 april 2004 | van de 43.626 | ‘Ik wil niet achter de geraniums gaan zitten, en de AOW is te weinig om normaal van te kunnen leven – ook al omdat er in de VS nog een proces tegen onze voormalige werkgever loopt, dat de nodige kosten met zich meebrengt.’ Achtenzestig is ze. Haar baan op het call-center van Mercedes Benz in Maastricht is onlangs teruggebracht van dertig naar 25 uur. Daarnaast zit ze voor de SP in de gemeenteraad van haar woonplaats Valkenburg aan de Geul en is ze onlangs gekozen tot lijstduwer bij de Europese verkiezingen. Elke de Vries-Becker. Het levensverhaal van Elke leest als een spannend jeugdboek. Geboren in het vroegoorlogse Duitsland als kleindochter van een barones, die haar in de adellijke stijl opvoedde. Later als politieke dwarsligger van de universiteit in de DDR geschopt en gevlucht naar West-Duitsland. ‘Daar wilde ik mijn kinderdroom verwezenlijken en met roofdieren gaan werken.’ Een loopbaan bij circus Hagenbeck volgde en de verhuizing naar Valkenburg waar ze trouwde met de hoofdtrainer van de trainingsschool voor circusdieren die daar toen gevestigd was. ‘Van hem heb ik het vak geleerd.’ Dierentuin en school sloten in 1971 de deuren, waarna een studie in het welzijnswerk volgde en banen als bijstandsmaatschappelijk werker, hulpverlener in een crisiscentrum en medewerker van het incest- en seksueel geweldteam van een vrouwengezondheidscentrum. | Elke de Vries-Becker (68) Valkenburg |
|
In 1990 kreeg Elke’s man het aanbod om weer als dierenleraar te werken in een particuliere dierentuin in de VS. Wat bedoeld was als een kort uitstapje, werd een periode van ruim negen jaar waarin Elke als dierenleraar en ‘moeder’ van tijgers werkte.
De terugkeer in Nederland was een schok. ‘Mijn eerste indruk was ben ik wel in Nederland ? Of toch nog in Amerika? De taal en de politiek, en vooral ook de taal ván de politiek waren in negen jaar enorm veranderd. Nederland leek wel een Amerikaanse kolonie geworden. Ik had altijd veel gelezen en de politiek gevolgd, zonder lid te zijn van een partij. Maar door wat ik nu zag, zowel landelijk als hier in Valkenburg, dacht ik nu moet ik meedoen. In 2001 meldde ik me bij de SP, meteen met de mededeling dat ik méér wilde doen dan alleen contributie betalen. Dat leidde in 2002 tot het raadslidmaatschap. En dat gaat goed. We hebben in Valkenburg ondanks de CDA-heerschappij drie SP-zetels waarmee we een helder en kritisch geluid laten klinken.’
Onlangs is Elke gekozen tot lijstduwer voor de SP bij de Europese verkiezingen. ‘ Nederland is hard bezig op te gaan in superstaat Europa. Dat is niet goed. Ik vergelijk Nederland met een duin waar meer en meer afgeknabbeld wordt, totdat uiteindelijk alleen de naam overblijft. De identiteit verdwijnt en de Europese Bank bepaalt hoe wij moeten leven. We nemen in Europa de Amerikaanse manier van leven steeds meer over, en pleiten er aan de andere kant voor een grootmacht te worden die kan wedijveren met de VS. Er gebeurt in de wereld zo veel, met zulke grote gevolgen. Daar wil ik deel aan hebben. Ook al is het maar voor een héél klein beetje.’
Inhoud
- Gaswinning in de waddenzee kan plaatsvinden zonder dat de natuur schade oploopt. Dit stelt de Adviesgroep Waddenzeebeleid in haar advies Ruimte voor de Wadden, dat zij recent heeft aangeboden aan het kabinet. Een reportage over voor- en tegenstanders.
- Volgens de Rotterdamse econoom Arjo Klamer zijn ernstige conflicten in Europa slechts een kwestie van tijd ‘als we zo door blijven gaan.’ Oorzaken: de euro, het stabiliteitspact en het negeren van de cultuurverschillen. Toch is zijn Europa-boodschap optimistisch. Een interview.
- Forensisch onderzoeker Clea Koff werkte als 23-jarige studente voor het eerst in een massagraf, in Rwanda. Daarna volgden in korte tijd nog zes VN-missies. Haar boek ‘De Bottenvrouw’ verschijnt deze maand, precies tien jaar na de genocide in Rwanda.
- Hoe politiek correct is Theo de buurtconciërge?
- Column van Jan Marijnissen: Weblog
- Elke de Vries-Becker is één van de 43.626