Tribune 04/2012 ::

Vaarwel

en welkom

Tekst: Robin Bruinsma en Diederik Olders

De SP verhuist. Dat betekent niet alleen wat voor de SP’ers zelf. Je ruilt ook je oude buren in voor nieuwe.

Rotterdam vaarwel

Metin Tosun vind het jammer dat de SP verhuist. Hij is met zijn nicht Gulcan Dogan eigenaar van Munzur, een Turks restaurant aan de Schiekade. Geregeld kwamen leden van het partijbestuur hier een hapje eten, omdat het vlakbij het SP-pand was én omdat er voor een goede prijs heerlijk gegeten kan worden. Tosun: ‘Wij zitten hier nu elf jaar en vanaf het begin kwamen SP’ers hier eten. Ik zal ze erg missen. Niet alleen om de zaken. De SP is echt onze partij. We stemmen er al jaren op en ook persoonlijk vonden we het fijn als bijvoorbeeld meneer Marijnissen en meneer Roemer langskwamen.’ Een dergelijk geluid is te horen bij meer ondernemers in de buurt. Bij restaurant Dunya, iets verderop, hangt zelfs de cover van een boek van Jan Marijnissen aan de muur. SP’ers waren graag geziene gasten en klanten. Bij bruin café de Companje, waar na het werk of na een late vergadering regelmatig SP’ers te vinden waren. Of bij lunchzaak Teyl-inn waar leerlingen van het tegenovergelegen Zadkine college niet alleen een broodje of friet bestellen maar ook hun problemen bespreken met de eigenaars aan een tafeltje als het even wat rustiger is.

Turks restaurant Munzur - foto: Diederik Olders

Er zijn natuurlijk ook mensen die het niet zo erg vinden dat de SP weggaat. Het oude hoofdkantoor staat midden in een binnentuin. Dat betekent dat de ramen van het kantoor op een paar meter afstand zitten van de achterkant van de woonhuizen in het omringende huizenblok. Een buurvrouw van de SP, die liever zonder naam vermeld wordt (‘want ik wil niet te boek staan als zeurkous’), had last van het partijkantoor: ‘Er werd nog wel eens ’s avonds doorgewerkt. De TL-buizen schenen dan zo mijn woonkamer binnen. Ik heb wel eens gevraagd – niet geklaagd! – of dat niet wat minder kon. Sindsdien deden ze wel netjes de luxaflex dicht.’ De buurvrouw wil eindigen met een positieve noot: ‘Stemmen doe ik niet op jullie, maar er wordt wel gewerkt!’

Overigens hangen in de buurt tijdens verkiezingen altijd relatief veel SP-posters, vooral in de Teilingerstraat om de hoek. Dat geldt natuurlijk zeker voor de SP-afdeling Rotterdam, die een hoekpandje in de Teilingerstraat huurt. Het verdwijnen van het hoofdkantoor is voor de afdeling jammer, want van oudsher kon die gebruikmaken van onder andere de vergaderzaal, voor ledenvergaderingen en het verzendklaar maken van de Tribune. De Rotterdammers zijn dan ook hard op zoek naar een betaalbaar alternatief – geholpen door mensen en ondernemers die de SP graag in de buurt hebben.

Welkom in Amersfoort

De SP wordt in Amersfoort met open armen ontvangen. De omwonenden van het nieuwe hoofdkwartier, ondergebracht in een voormalig bankgebouw op de hoek van de Stationsstraat en de Snouckaertlaan, zijn er ‘best wel een beetje trots op’ dat de partijleiding voor deze locatie heeft gekozen. Met de komst van de SP krijgt het pand dat jarenlang leegstond een zeer passende functie. ‘En,’ zo is de algemene opvatting, ‘dat oorspronkelijk spuuglelijke onderkomen is er na een ingrijpende verbouwing stukken mooier op geworden.’

De ligging is ronduit ideaal, vlakbij het geografisch middelpunt van Nederland en op drie minuten lopen vanaf het NS-station, op een steenworp afstand van de historische binnenstad. Het stationsgebied wordt wel eens pretentieus Manhattan aan de Eem genoemd. In moderne en dominante kantoorgebouwen zijn bedrijven gevestigd als KPN, Friesland Campina, Twijnstra Gudde, Arcadis, Agis en AKZO Nobel. Pal tegenover het SP-kantoor staat het NH Hotel. Dus wie na een lange vergadering de laatste trein mist, hoeft niet te wanhopen.

De directe buren wonen in een hip buurtje aan de voet van de Berg, de op een heuvel gebouwde villawijk. Aan de achterzijde van het station ligt het Piet Mondriaanplein als onderdeel van de enkele jaren geleden in gang gezette en nog niet afgeronde stadsvernieuwing, aansluitend op de kleurrijke volksbuurt Soesterkwartier. Geïnteresseerd in stedenbouwkundige spitsvondigheden? Maak er dan eens een wandelingetje.

Aan lunchadressen geen gebrek. Van meeneempizza’s tot hamburgers, van kebab tot broodjes gezond, voor elke smaak is er wel wat wils. Twee eetgelegenheden springen er uit en verdienen op voorhand de sympathie van de rechtgeaarde SP’er. Of zoals Johan Lankreijer, bedrijfsleider van De Onthaasting, het zegt: ‘Wat wij hier doen, is een schoolvoorbeeld van maatschappelijk ondernemen en past precies in de lijn van de SP.’ Het bedienend personeel van De Onthaasting bestaat uit mensen met een verstandelijke beperking, die de tent onder deskundige leiding runnen. Voor deze doelgroep is werken bij De Onthaasting een belangrijke stap op weg naar meer zelfstandigheid. Aan de wanden van het gezellige etablissement hangen expressieve schilderijen van Piet Schopping, een kunstenaar met autisme.

De Onthaasting - foto: Bram Petraeus

Een ander project met een ideële insteek betreft First Class, een samenwerkingsverband tussen het bedrijfsleven en het onderwijs. Jongeren die dreigen voortijdig het onderwijs de rug toe te keren en Wajongers krijgen hier de kans om de basis te leggen voor een carrière in de horeca. Wie hiervoor wordt geselecteerd, krijgt hoe dan ook een baangarantie.

Een vaste waarde aan de Snouckaertlaan is zalencentrum De Amershof, ooit voortgekomen uit de Stichting Volksbouw, die zich inzette voor de bouw van woningen voor de SDAP, het NVV, de Stem des Volks en het Nivon. De stuurgroep van de verbouwing van het SP-pand heeft er een paar keer vergaderd. ‘Ja, wij hebben ze al over de vloer gehad,’ herinnert woordvoerder Hans Meijer zich. Meijer prijst De Amershof aan als kleinschalig en gezellig. De Amershof zat jarenlang tegen een leegstaand pand aan te kijken. ‘Met de SP komt er tenminste weer wat leven in de brouwerij en ik maak er geen geheim van dat ik de SP en haar aanhang met open armen zal ontvangen.’ Een voorkeursbehandeling krijgen ze niet: ‘Wij maken geen onderscheid tussen onze klanten.’

Voor de route van het stationsgebouw naar de SP-burelen heb je geen GPS nodig. Steek het Stationsplein over en ga naar links, naar beneden. Halverwege passeer je een rijtje hoge woningen. Op een van de gevels prijkt een plaquette die de voorbijganger erop attendeert dat op deze plek in april 1943 de Raad van het Verzet werd opgericht door verzetshelden als Dick van der Meer en Gerrit Kleinveld, de man over wiens ontsnapping uit Kamp Amersfoort een speelfilm is gemaakt. Het blijkt nu een christelijk studentenhuis te zijn. Bewoner Dave Leeflang, deeltijdstudent, legt uit dat er een speciale kamer beschikbaar is voor de tijdelijke opvang van mensen die in de knel zitten. ‘Dat moet de SP toch aanspreken’, veronderstelt Dave terecht. Hij is blij met de komst van de SP. ‘Er zijn veel overeenkomsten tussen onze doelstellingen en die van de SP.’ Dave hoopt dat iemand als Emile Roemer of Jan Marijnissen eens een bakje koffie komt drinken. Die uitnodiging staat.

Hoe ze bij Amersfoort Privé (om de hoek) denken over de SP mag buiten beschouwing worden gelaten, wat hier gebeurt (erotische ontspanning), speelt zich inderdaad uitsluitend in de privésfeer af. Naast deze massagesalon bevindt zich het kantoor van de Christelijke Maatschappelijke Vrouwenbeweging. Ze hebben, dat laat zich raden, onderling geen contact.