‘Een land is meer dan een BV, politiek is meer dan management’
‘We moeten fundamentele keuzes maken. Door forse meningsverschillen tussen VVD en PvdA geeft dit kabinet op cruciale onderwerpen niet thuis. Daarmee is deze regering een hindermacht geworden. De cadeaus zijn verdeeld, de fut is eruit. Voor grote vraagstukken als ongelijkheid en werkloosheid heeft dit kabinet geen antwoord. Dan ben je een sta-in-de-weg.’ Dat zei Emile Roemer vandaag tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen in de Tweede Kamer.
‘Als mensen willen bouwen aan een samenleving die wordt gebouwd op solidariteit en vertrouwen, dan moéten en dan zúllen wij die roep beantwoorden. Een land is meer dan een BV, politiek is meer dan management. Na jaren van crisis moeten we ruimte maken voor een nieuwe, sociale politiek. Waarin we mensen nieuwe zekerheid kunnen bieden. De samenleving schreeuwt om oplossingen voor grote maatschappelijke vraagstukken.’
Lees hieronder de volledige inbreng van Emile Roemer in de Algemene Politieke Beschouwingen.
Vorige week hebben we hier een debat gehad over het grote aantal vluchtelingen dat op dit moment op Europa afkomt, of dat al in Europa is.
Duizenden, tienduizenden vluchtelingen kloppen aan, bij de grenzen van Europa.
Op de vlucht voor oorlog en ellende. Ze ontvluchten de opvangplekken in de regio omdat de situatie daar ondraaglijk is.
Er is gebrek aan alles: aan voedsel, schoon water en aan onderwijs. Wat zouden wij doen als we nu in zo’n kamp zouden zitten? De kans is groot dat ook wij de weg naar een beter leven zouden zoeken.
Iedereen worstelt met dit probleem. Want er zijn veel vragen en heel veel zorgen.
Maar aan zorgen hebben we niks, we hebben oplossingen nodig. Hoe moeilijk en ingewikkeld ook.
Kan de minister-president aangeven wat er nu afgelopen maandag in Brussel wél is afgesproken over de opvang van vluchtelingen?
En kan hij aangeven hoe het kan dat de Minister van Buitenlandse Zaken spreekt van een dramatische uitkomst, terwijl de premier zelf heel tevreden is?
Is er meer afgesproken dan het voornemen om 40.000 mensen op te vangen? Een afspraak die in juli ook al gemaakt was.
Klopt het dat er afspraken zijn gemaakt om de opvang in de regio snel te verbeteren? Welke actie wordt er de komende dagen dan ondernomen om dat te doen?
Hoe wij omgaan met het snel groeiende aantal vluchtelingen, staat symbool voor de impasse waarin de Europese én de Nederlandse politiek is beland.
Zoveel drama, zoveel menselijk leed vraagt niet om onderling gekibbel, maar om maatregelen en oplossingen. Om de oorzaak van de vluchtelingenstroom aan te pakken, de opvang in de regio fors te verbeteren en mensen hier niet aan hun lot over te laten.
Ik hoop dat de premier dan ook gaat aangeven dat er vandaag al iets gebeurt en niet pas ergens in oktober. Graag een reactie hierop van de minister-president.
Dat brengt mij bij de situatie ons in eigen land. Hoe staan we ervoor? En waar moet het naartoe?
We hebben dit jaar wel een bijzonder debat.We weten namelijk nu al, wat de premier morgenvroeg op onze vragen gaat antwoorden.
Want dit jaar zijn niet alleen alle plannen, maar is zelfs de propaganda van de regering gelekt. Van de VVD moet de premier morgen zeggen dat we economisch terug zijn in de kopgroep.
Van de PvdA moet de premier zeggen dat de welvaart evenwichtig wordt verdeeld. Maar de premier gaat morgen toch vooral benadrukken dat we nuchter moeten blijven, omdat het kabinet weliswaar enkele cadeautjes uitdeelt, maar er verder weinig reden is voor feest.
Van de VVD moet de premier dus zeggen dat we economisch terug zijn in de kopgroep. Maar dat klopt niet – het Centraal Planbureau heeft het namelijk over een ‘inhaalslag’ – we sukkelen namelijk al jaren achter andere landen aan.
Dan weet u dat vast, als de premier morgen het woord ‘kopgroep’ gebruikt. Van de PvdA moet de premier morgen dus zeggen dat de welvaart evenwichtig wordt verdeeld. Dat klopt ook niet, want ook komend jaar gaan de mensen die het meeste verdienen er weer het meeste op vooruit.
Iemand met een inkomen van twee ton gaat er in euro’s zelfs 20 keer zoveel op vooruit als iemand die het minimumloon verdient. Voorzitter, dan weet u dat ook alvast, als de premier het morgen over ‘evenwichtig’ heeft.
Maar bovenal gaat de premier dus benadrukken dat we nuchter moeten blijven.
Omdat het kabinet weliswaar enkele cadeautjes uitdeelt, maar er verder weinig reden is voor feest.
En daarin heeft de premier volkomen gelijk, want voor de meeste Nederlanders is er weinig reden tot feest. Ook al staan er ook enkele verstandige voorstellen in de plannen van het kabinet. Zo wordt de belasting op vermogen en spaargeld een stukje eerlijker. Een stukje want echt eerlijk belasten van vermogenswinsten doet het kabinet nog steeds niet.
Er komt extra geld voor de kinderopvang-toeslag. En de arbeidskorting gaat omhoog. Dat is goed nieuws, veel mensen zullen deze broodnodige lastenverlichting gaan merken. De AIVD krijgt meer middelen, en dat is terecht. Partijen in de Tweede Kamer – waaronder de SP – hebben daar vaak om gevraagd.
We weten ook dat de minister-president gaat zeggen dat we koers moeten houden. Maar daar scheiden toch echt onze wegen. Want koers houden op deze weg, dat is precies wat Nederland níet nodig heeft. Wie de koers van het kabinet analyseert, moet constateren dat dit nog steeds in lijn is met een proces dat in de jaren ’90 in ons land – maar ook daarbuiten – in gang is gezet.
Een proces van privatisering, marktwerking en verzelfstandiging van de publieke sector. Een proces van groeiende ongelijkheid en van groeiende tegenstellingen in de samenleving. Met een afwaardering van de rol van de gemeenschap en een afscheid van de verantwoordelijkheid van de politiek.
De markt zou alles beter kunnen; oud-premier Wim Kok keek er afgelopen weken met enige schaamte op terug. En terecht.
Dit proces – van marktwerking en deregulering – zou bij uitstek het middel zijn om de economie en de publieke dienstverlening te hervormen. Het zou moeten leiden tot hogere efficiëntie, lagere prijzen, betere kwaliteit en een hogere economische groei. Nu – vele jaren later – stellen steeds meer mensen de vraag: wat is nou de prijs van dit beleid? Wat heeft die golf aan privatiseringen en marktwerking de samenleving allemaal gekost?
Wat zijn de effecten in de zorg?
Leidt dit niet tot verschraling van de solidariteit en tot nóg meer kosten en nóg meer bureaucratie? Wat betekent dit voor de beroepseer van de zorgverleners en voor de relatie met de patiënt? Wat zijn de gevolgen voor de arbeidsvoorwaarden en de werkomstandigheden van mensen? Welke invloed hebben mensen nog op belangrijke economische beslissingen?En wat blijft er nog over van onze democratie, van de zeggenschap van mensen over hun leef- en werkomgeving?
De markt is voor veel producten een geschikt middel.Maar via de markt kun je niet de samenleving organiseren. De markt kent geen moraal, geen publiek belang en geen solidariteit. In een samenleving moet niet winstbejag en hebzucht de belangrijkste drijfveren zijn, maar het publieke belang. Hier moet niet de winst op de korte termijn centraal staan, maar de duurzaamheid van publieke voorzieningen en de dienstbaarheid aan de mensen.
Kijk om je heen – en zie wat er is aangericht. Een ontspoorde financiële sector, die de mensen miljarden heeft gekost en de samenleving heeft ontwricht. Een verziekt zorgsysteem, waar de zorgverzekeraars op de stoel van artsen zijn gaan zitten. Waar steeds meer mensen het recht op zorg verliezen – of de broodnodige zorg niet meer kunnen betalen.
We hebben een parlementaire enquête gehad naar de ellende bij de woningcorporaties.
Naar het graaigedrag van bestuurders en de groeiende vraag naar betaalbare woningen.
We hebben een fors groeiende ongelijkheid. 10 procent van de Nederlanders bezit meer dan 66 procent van alle rijkdom. 60 procent van de Nederlanders heeft samen minder dan 1 procent. Inmiddels leven in ons land meer dan 400.000 kinderen onder de armoedegrens. Steeds meer mensen gaan gebukt onder torenhoge schulden.
We hebben een fors gegroeide werkloosheid.
Het kabinet van ‘werk, werk, werk’ heeft de werkloosheid in drie jaar tijd laten groeien met honderdduizend mensen.
En steeds minder mensen hebben een vaste baan. Sinds het uitbreken van de crisis, in 2008, zijn er 600.000 mensen minder met een vast contract.
Jongeren van 18 jaar, die in de supermarkt worden ontslagen. Die te horen krijgen dat ze duur zijn. Dat ze met 18 jaar te oud zijn!
Ondertussen zie je in de samenleving veel nieuwe ontwikkelingen. De samenleving staat niet stil, maar wil door. Steeds meer mensen beseffen heel goed dat een samenleving niet kan worden gebouwd op egoïsme en eigenbelang, maar draait op zorg voor een ander en vertrouwen in elkaar.
Dat is een mentaliteit die we in de politiek zouden moeten omarmen en ondersteunen. Steeds meer mensen hebben genoeg van macho’s en managers, die hen komen vertellen waarom iets níet kan. Die hen laten voelen waarom hun mening er níet toe doet.De samenleving schreeuwt om een sociale politiek, die de ervaringen van mensen wél op waarde schat – en mensen het vertrouwen geeft dat wat zij willen, wél kan.
Zonder vertrouwen gaat dat echter niet. Vertrouwen van mensen in elkaar – en in de samenleving. Dat we kunnen rekenen op de nodige zorg en het goede onderwijs.Dat we kunnen leven in een veilige buurt en kunnen vertrouwen op een waardige oude dag.
Vertrouwen in een economie met échte banen, waarin mensen zich kunnen binden aan een bedrijf – dat ook van hen is. Vertrouwen dat je met een normale baan ook normaal kunt rondkomen. Dat je waardering krijgt voor je werk – dat je baas niet honderd keer zoveel verdient dan jij. En wie een beschutte werkplek nodig heeft, moet die mogelijkheid houden.
Want het kan wél.
We kunnen ervoor zorgen dat de noodzakelijke instroom van mensen die geen baan kunnen vinden buiten een beschutte werkomgeving in heel Nederland wordt gegarandeerd.
Ook in die gevallen waar gemeenten onvoldoende hebben geregeld. Vandaar ons voorstel voor een noodfonds.
We kunnen werken aan échte banen. Aan vaste contracten voor vast werk, in plaats van flexcontracten voor onzeker werk. Dat kan door vast werk voordeliger te maken dan flexwerk.
We willen dat het sociaal minimum omhoog gaat, zodat de armoede bestreden wordt en we de voedselbanken kunnen sluiten. En dat mensen die naar vermogen presteren, ook normaal betaald worden. De almaar groeiende ongelijkheid kunnen we aanpakken – in plaats van vergroten.
Aan zo’n samenleving moeten we nu gaan bouwen. Vanaf volgend jaar al – en daarna. Dat vergt lef, dat vraagt om moed – en vooral om politieke wil. Want dit zijn allemaal politieke keuzes.
Het is bijzonder pijnlijk dat dit kabinet hamert op kansen voor iedereen, maar tegelijk ouderen en uitkeringsgerechtigden ook volgend jaar de grootste rekening van de crisis laat betalen. Een harde, neoliberale politiek, die ouderen en werkzoekenden straft, terwijl de hoogste inkomens er wél flink op vooruit gaan.
Na jaren van crisis moeten we ruimte maken voor een nieuwe, sociale politiek. Waarin we mensen nieuwe zekerheid kunnen bieden. De samenleving schreeuwt om oplossingen voor grote maatschappelijke vraagstukken.
Vraag hoe mensen denken over de zorg, en ze zeggen dat samenwerking béter is dan marktwerking – en dat de zorg betaalbaar moet zijn voor iedereen.
Ouders en leerlingen, docenten en studenten, ze willen mínder managers en méér zeggenschap. Ze willen geen ‘plofklassen’, maar een goed contact tussen leerlingen en docent. Ook dat kúnnen we regelen. Wij laten zien dat het kán, als we daar voor durven kiezen.
Studenten hebben hun verantwoordelijkheid genomen en zijn in opstand gekomen. Voor beter onderwijs en meer democratie. Wat hebben zij aan een arrogante minister van onderwijs, die zegt dat meer inspraak van studenten en docenten de universiteiten en hogescholen ‘om zeep’ zal helpen?
Vraag mensen hoe ze willen dat ons belastingstelsel werkt. En het overgrote deel van de bevolking wil een groen stelsel, dat onze economie duurzamer en ons land schoner maakt. Maar bovenal een eerlijk stelsel, dat de verschillen tussen arm en rijk niet groter, maar kleiner maakt. Maar wat hebben deze mensen aan een regering die weigert een fatsoenlijke belasting in te voeren op de allergrootste vermogens?
En wordt het niet eens tijd dat de grootste bedrijven, die volop profiteren van alle voorzieningen in ons land, en de laatste jaren alleen maar minder belasting zijn gaan betalen, eindelijk ook eens een eerlijk aandeel in de kosten gaan betalen?
De SP wil vanaf volgend jaar een miljonairsbelasting invoeren. Daarmee zorgen we dat de allerhoogste inkomens eindelijk naar vermogen bijdragen aan de sociale voorzieningen in ons land.
De verhoogde btw is nog altijd een blok aan het been voor consumenten en ondernemers. Willen we de economie een impuls geven, dan moet de btw volgend jaar omlaag.
De SP wil dat regelen. Dat is goed voor de koopkracht van mensen. En omdat mensen meer kunnen kopen gaat de omzet in het MKB omhoog.En komen er uiteindelijk ook meer banen bij. Zo slaan we drie vliegen in één klap.
Mensen willen geen planeet die door olie is aangetast.Geen oceanen die door plastic worden vervuild. Ze willen dat de politiek oplossingen aandraagt.Voor schone energie en minder vervuiling.
Toch gebeurt dat niet – of lang niet genoeg.
De wetten van de markt lijken de democratische wens voor een duurzame samenleving steeds meer in de weg te staan.
De samenleving zoekt naar nieuwe en duurzame energiebronnen. Maar de politiek zoekt aan de hand van grote energiebedrijven verder naar de energiebron van de vorige eeuw. Onze slimste koppen zoeken niet naar duurzame energie, maar naar oliebronnen op de Noordpool. Rusland stuurt oorlogsschepen naar dat gebied, omdat ook zij een stukje willen claimen. Hoe negentiende-eeuws wil je het hebben?
Het wachten is op een kabinet dat de stap naar duurzaamheid durft te zetten.
Maar laten we volgend jaar alvast beginnen. Zorg dat niet alleen gewone burgers, maar ook de grootverbruikers fatsoenlijk belasting gaan betalen op de energie die ze verbruiken.
We kunnen blijven wachten, maar we kunnen ook gewoon in actie komen.
In een sociale en veilige samenleving zijn we zuinig en trots op die meer dan vijftigduizend politieagenten, die iedere dag weer voor ons klaar staan. Ik vind het prachtig om te zien dat de agenten in hun strijd voor een fatsoenlijke cao zoveel steun krijgen van de bevolking. Die steun is terecht. Onze agenten vragen waardering en een fatsoenlijke beloning voor het risicovolle werk dat ze voor ons doen.
En die waardering moeten ze krijgen.
Voor sommigen van hen leidt een kleine loonsverhoging nu tot een verslechtering van het pensioen tot 15 procent. Een sigaar uit eigen doos, die terecht niet geaccepteerd wordt. Agenten laten vandaag opnieuw luid van zich horen. De effecten van het uitblijven van een CAO zorgen voor negatieve veiligheidseffecten. Ik vraag de premier wanneer hij eindelijk naar die agenten gaat luisteren. Erkent de MP dat de politie een hoog risicoberoep is?
De hele strafrechtketen staat zwaar onder druk. De problemen bij de politie zijn gigantisch. Er wordt nauwelijks geïnvesteerd in vakontwikkeling. De gevolgen zijn zichtbaar en voelbaar. Net als bij het NFI - het Nederlandse CSI -. Gisteren bleek uit een alarmerend rapport dat de bezuinigingen op het Openbaar Ministerie niet verantwoord zijn. Maar alle alarmsignalen worden genegeerd. Wanneer komt voor het kabinet het moment om te concluderen dat de bezuinigingen op veiligheid en justitie niet langer verantwoord zijn?
Onze veiligheid staat onder druk. Die wordt bedreigd door mensen die onze vrijheden verafschuwen. En hun eigen waanideeën met geweld aan ons willen opleggen.
De Tweede Kamer en het kabinet hebben inmiddels de bezuinigingen op de AIVD bijna geheel ongedaan gemaakt en nieuwe investeringen mogelijk gemaakt. Een belangrijke stap waar de SP blij mee is. Maar mét de Algemene Rekenkamer zeg ik dat de schade groot is en dat het nog jaren zal duren voordat die schade is hersteld.
Ondertussen zien we wel dat de samenwerking tussen veiligheidsdiensten in Europa nog steeds rammelt. De aanslagplegers in Parijs, Kopenhagen en Brussel, of onlangs in de Thalys, waren allemaal bekenden van de geheime diensten.
Maar toch konden zij met een Kalasjnikov de bus en de trein, een joods museum en de redactie van een satirisch weekblad binnen stappen. Jihadisten vangen we niet met detectiepoortjes voor de trein. Maar wel met inlichtingendiensten die goed toegerust zijn en optimaal samenwerken met diensten in andere landen.
Er zijn weinig onderwerpen waar het kabinet een grotere hindermacht is dan in de zorg. Het kabinet wil méér marktwerking in de zorg, zo bevestigde de premier pas nog. Mensen die afhankelijk zijn van zorg of werken in de zorg, willen precies het omgekeerde. 800.000 mensen hebben de petitie Red de Zorg getekend.
Patiënten willen keuzevrijheid. Dat is niet kiezen tussen vier kolossen van verzekeraars, die voor jóu bepalen wélke zorg je krijgt en wáár je zorg krijgt. Keuzevrijheid is vrije artsenkeuze: zélf bepalen naar welke arts of ziekenhuis je gaat. Mensen willen geen torenhoge eigen risico’s, maar een sociaal zorgstelsel.
Ouderen willen goede zorg thuis, of een veilige plek in het verzorgingshuis. Maar die vrijheid is door dit kabinet met één pennenstreek geschrapt. De thuiszorg wordt volledig uitgekleed en vele duizenden toegewijde thuiszorgmedewerkers worden zonder pardon op straat gezet. Een regering die oog heeft voor de toekomst, ziet dat mensen steeds ouder worden, maar ook dat onze ouderen steeds actiever zijn en op zoek zijn naar sociale contacten. Dan moet de regering niet verzorgingshuizen massaal sluiten. Maar goede, kleinschalige en gezellige zorg mogelijk maken. Geen grootschalige zorgfabrieken, maar een gemoedelijke en gastvrije plek, waar ouderen zich thuis kunnen voelen.
Ik ontving een prachtige brief van bewoners, medewerkers en vrijwilligers van een woonzorgcentrum in de Haarlemmermeer. Zij vinden het fijn dat het kabinet zich uitspreekt over de verpleeghuiszorg, maar zijn niet te spreken over de oplossing van een ‘uurtje aandacht’ voor verpleeghuisbewoners. ‘Aandacht is niet iets dat je in een potje kunt vangen,’ schrijven ze in de brief, die ook naar Staatssecretaris Van Rijn is gestuurd.
‘Een ‘potje aandacht’ is daarom niet wat wij in de zorg nodig hebben’ zo gaat het verder. ‘Wij zoeken naar manieren om de bewoners mens te laten blijven, in plaats van patiënt te worden.’ Het zijn woorden die mij uit het hart zijn gegrepen. Ze staan symbool voor het gebrek aan visie van dit kabinet op goede zorg. Nu even snel 210 miljoen euro investeren, om mooie sier te maken, en een jaar later er 250 miljoen afhalen.
Om de zorg zinniger en zuiniger te organiseren, stellen wij voor de macht van zorgverzekeraars te breken. Die laten wij opgaan in een publieke basisverzekering.
Daarmee komt de zorg in goede handen: van het zorgpersoneel én van de patiënten. Een publieke basisverzekering is haalbaar en betaalbaar. Voor iedereen.
Daarnaast moeten we een gemeentelijk basispakket invoeren, zodat mensen overal recht krijgen op goede zorg.
Zodat je weet waar je aan toe bent, waar je ook woont. Nu krijg te in de ene plaats volop ondersteuning, en in een andere plaats is alles wegbezuinigd. Laat dat de MP eens uitleggen.
We kunnen een inkomensafhankelijke zorgpremie invoeren – en het eigen risico afschaffen.
Dit kabinet maakt andere keuzes. Het heeft veel grote veranderingen doorgevoerd, zoals de decentralisaties van zorgtaken naar gemeenten. Maar dan veel te snel – en met veel te weinig mensen en middelen.
Volgens de Nationale Ombudsman wordt bij dit soort grote veranderingen de burger simpelweg ‘vergeten’. En de Ombudsman heeft gelijk. Ik hoor graag een reactie hierop van de MP. Het denken in cijfers en systemen, geld en rendement, leidt ertoe dat mensen uit beeld verdwijnen. Maar Nederland ís geen BV. En politiek is meer dan management.
De menselijke maat moet terug in de politiek. En als het ergens mis gaat, verdienen mensen onze bescherming. En dat kan wél. De Kamer steunde kamerbreed ons voorstel om klokkenluiders beter te beschermen en onafhankelijk onderzoek naar misstanden mogelijk te maken.
Voorstellen van de SP om bonussen aan te pakken, de invloed van consultants bij de overheid te verminderen en de topinkomens in de publieke sector te beperken kunnen rekenen op steeds meer steun. Zij kunnen zelfs rekenen op de steun van de premier.
Dat is heel mooi. Maar nog niet voldoende om het vertrouwen van mensen terug te winnen. Daar is meer voor nodig. Bankiers hebben het vertrouwen van mensen in de financiële sector aangetast. Maar die bankiers zijn in ons land nu rijker dan ooit.En échte maatregelen om de financiële sector te reguleren blijven uit.
Een rondreizend circus van bestuurders en managers, consultants en adviseurs, heeft zich overal in de publieke sector genesteld. Het hardst groeiende beroep op dit moment in ons land is het beroep van ‘zorgmanager.’ Partijpolitieke benoemingen zijn nog steeds aan de orde van de dag.
Een nieuwe politiek vraagt ook een nieuwe mentaliteit in het bestuur. Dienstbare bestuurders. Bestuurders die wat minder bezig zijn met hun eigen carrière en hun eigen portemonnee. En wat meer hart hebben voor mensen en voor de publieke zaak. Bestuurders die mensen helpen zoeken naar wegen hoe het wél kan. Die mensen zijn er volop.
Ik heb ze gesproken in de bezoeken die ik aflegde bij het schrijven van mijn boek. Ondernemers die laten zien dat een succesvol bedrijf hand in hand gaat met goed werkgeverschap – en met vaste banen. En zorgbestuurders die bewijzen dat je met lef en verzet tegen het marktdenken voor betere zorg kunt zorgen. Menselijker en goedkoper.
Ik ben blij dat de economie aantrekt en het kabinet wat meer ruimte heeft om te investeren. Maar ons land heeft meer nodig dan wat bijsturen op de verkeerde weg.
We staan op een kruispunt. We moeten fundamentele keuzes maken. Door forse meningsverschillen tussen VVD en PvdA geeft dit kabinet op cruciale onderwerpen niet thuis. Daarmee is deze regering een hindermacht geworden. De cadeaus zijn verdeeld, de fut is eruit. Voor grote vraagstukken als ongelijkheid en werkloosheid heeft dit kabinet geen antwoord. Dan ben je een sta-in-de-weg.
De samenleving heeft behoefte aan een regering die oog heeft voor nieuwe ontwikkelingen in de samenleving. Oog heeft voor de behoefte aan sociale zekerheid. Waar werknemers en werkgevers in elkaar willen investeren. En mensen zorg willen dragen voor elkaar.
Als één op de vijf ouderen op zoek is naar de geborgenheid van een gezellig verzorgingshuis, dan gaan we zorgen dat deze huizen er komen.
Als duizenden werknemers behoefte hebben aan een beschutte werkplek, dan gaan we zorgen dat deze werkplekken er zijn.
Als we vinden dat sommige kinderen in de klas extra aandacht en begeleiding nodig hebben, dan moeten we leraren de mogelijkheid geven om dat te bieden – en scholen de middelen om dat te betalen.
Als we het onacceptabel vinden dat in een rijk land als Nederland 400.000 kinderen onder de armoedegrens moeten opgroeien, dan pakken we dat aan.
Als de samenleving bewijst dat duurzaamheid werkt, dan moet de regering niet naar de rechter gaan, maar maatregelen nemen.
En als mensen de groeiende ongelijkheid willen aanpakken, dan moeten we die roep beantwoorden – en de verschillen verkleinen.
Als mensen willen bouwen aan een samenleving die wordt gebouwd op solidariteit en vertrouwen, dan moéten en dan zúllen wij die roep beantwoorden.
Wij zijn er klaar voor.
