Strijdlust

Vandaag is het 1 mei. Voor mij persoonlijk is dat een dag om te denken aan de strijd die is gevoerd voor menselijke arbeidsomstandigheden, respect en een fatsoenlijk loon voor eerlijk werk. Natuurlijk denk ik aan de helden die opstonden tegen fabrieksbazen die hen uitbuitten en aan onze voorgangers in de politiek en vakbeweging die samen optrokken om de positie van werknemers overal ter wereld te verbeteren.

Ik denk vandaag ook aan de postbodes, de thuiszorgwerkers, de schoonmakers en de duizenden flexwerkers in Nederland die nog altijd een onzeker bestaan hebben. Even sta ik weer stil bij die mevrouw die mij aansprak. Ze had drie kleine baantjes, maar kon daarvan nog amper rondkomen. Ik denk ook aan de kleine zelfstandigen in de bouw die in de werkloosheidsstatistieken niet voorkomen, maar wel op hun tandvlees lopen en steeds minder opdrachten krijgen.

Op een dag als vandaag denk ik ook aan wat verstandige politici zouden doen als zoveel werknemers in Nederland in grote onzekerheid verkeren. Zouden zij een sprintje trekken naar de 3% en dan dood op de mat vallen? Of zouden zij werk maken van banenplannen, actieplannen tegen jeugdwerkloosheid en eindelijk met een grootschalig investeringsplan voor de bouw komen? Zouden zij, met andere woorden, de crisis verdiepen en de tegenstellingen vergroten? Of kiezen zij ervoor om banen te redden, inkomens zeker te stellen en de economie weer op gang te brengen? Ik zou gaan voor het laatste, maar helaas gebeurt nu het eerste.

Wat mij betreft gaat 1 mei over strijdlust. Over de wens tot verandering en de bereidheid om daarvoor de barricaden op te gaan. Het is mooi te zien hoe vakbond FNV deze 1 mei aangrijpt om de verkiezing van haar nieuwe voorzitter af te trappen. Laten we blij zijn dat de vakbond er weer staat; daarmee gaat de strijd voor respect en fatsoenlijk loon voor eerlijk werk gewoon door

Gelukkig maar, want in deze tijd - en met dit kabinet - is dat misschien wel harder nodig dan ooit.

Emile Roemer