Scootmobiel

Ik weet nog goed dat m’n vader besloot een scootmobiel aan te vragen. Eindelijk, want hij was jaren aan het twijfelen of hij dat wel wilde. Hoewel hij al lange tijd longemfyseem had, antwoordde hij op de vraag of zo’n scootmobiel niets voor hem was steevast met “Ik ben toch nog geen ouwe man?” Twijfel, onzekerheid en toch wat schaamte moesten eerst overwonnen worden.

Toch kwam het moment dat hij besloot een scootmobiel aan te vragen. Hij kreeg een telefoontje dat hij hem op kon halen en even later stond zijn mobiel in de garage. Daar bleef hij voorlopig ook nog even staan. De factor onzekerheid was nog niet overwonnen. Ik bood aan hem te helpen zijn onzekerheid te overwinnen. En samen gingen we op pad, hij op zijn mobiel, ik op de fiets ernaast. Eerst op en neer in de rustige straat waar hij woonde en na een tijdje een rondje in de wijk. Het ging vervolgens een paar dagen goed. Tot hij naar zijn dochter wilde rijden en vlak voor de garagedeur in plaats van de rem de gashendel opentrok en vol tegen de garagedeur aan vloog. Het was de laatste keer dat hij op zijn scootmobiel zat…

Mijn vader was en is zeker niet de enige met dit probleem. Donderdag kwam de PvdA met het voorstel voor meer regeltjes rondom scootmobielen. Maar mijn vader was niet onzeker – en misschien een gevaar op de weg – door een gebrek aan regeltjes, maar doordat hij totaal niet werd begeleid toen hij de scootmobiel kreeg. Laat duidelijk zijn, dit hulpmiddel is voor vele mensen hét verschil tussen sociale contacten onderhouden of vereenzamen. Als je een scootmobiel krijgt moet je daarbij echter wel voldoende begeleiding krijgen en leren omgaan met dit vervoermiddel.

Die garantie moet geregeld en gegeven worden. Uit eigen ervaring weet ik inmiddels dat zo’n begeleidingscursus erg zinvol is…