Met bloed, zweet en tranen…
…zongen de duizenden stakende buschauffeurs in koor. Bijeen om een doorbraak te forceren in het conflict. En ze zijn boos, zeg maar gerust pissig. Ze hebben het helemaal gehad met de politiek in Den Haag, met de provinciebesturen en met de werkgevers. Eén staker liep in een enorme broek, op stelten van wel drie meter. "Vanwaar?", vroeg ik hem "Nou”, zei hij op z’n plat Rotterdams, “om mijn poot stijf te houden én, als zij een grote broek aan kennen trekken, ken ik dat ook.” Nadat in een razend tempo de tomatensoep van onze SoeP Express werd uitgedeeld, kwamen de sprekers het podium op. Eén voor één gaven ze af op de politiek en op de marktwerking in het openbaar vervoer dat geen markt is. “De overheid bezuinigt op het OV, maar niet op haar eigen salaris…de provincies bezuinigen op het OV, maar niet op hun eigen salaris…en de werkgevers bezuinigen op het OV, maar niet….” Jaap Jongeman hoefde zijn zin niet af te maken, dat deden de duizenden chauffeurs wel.
Nadat de ene na de andere spreker, zowel van FNV als CNV, op niet mis te verstane wijze aangaf dat het openbaar vervoer in Nederland kapot gaat aan de marktwerking, werd dat gevolgd door een oorverdovend applaus en een striemend fluitconcert van duizenden fluitjes. Gelukkig voor de SP werd ons record niet uit het Guinness Book of Records gefloten, maar het kwam er dichtbij. Het was een aangrijpende manifestatie. Onze flyers met een steunbetuiging erop werden massaal en dankbaar in ontvangst genomen door de chauffeurs. Tegen half twee ging ik toch maar weer terug richting Den Haag. Maar nu wel tot in mijn tenen gemotiveerd om deze staking opgelost te krijgen, maar bovenal om die strijd tegen de marktwerking in het openbaar vervoer te winnen.
Nederland, here I come, al kost het me bloed, zweet en tranen…
