Democratie en discipline
Volgens Syp Wynia kunnen te veel democratie en te weinig discipline de tot nu toe zo succesvolle SP de das omdoen (Elsevier nr. 31/07).
Nu is ‘te’ altijd fout, maar ook fout is het om een antagonistische tegenstelling te verzinnen tussen democratie en discipline. Is niet één van de problemen van veel politieke partijen dat daar het democratische debat te vaak níet leidt tot uitvoering van democratisch genomen besluiten? En is dat niet één van de verklaringen voor de leegloop van sommige politieke partijen? Wellicht is de SP in dit opzicht inderdaad een andere partij – maar dan wel een die op die punten tot de verbeelding spreekt. De SP kent een hogere participatiegraad van leden dan andere partijen en de daadkracht die de partij karakteriseert, maakt de SP aantrekkelijk voor velen. Eerst samen zeggen wat je wenst te doen en vervolgens samen doen wat je hebt afgesproken, is blijkbaar een aansprekende democratische notie voor velen, die eerder politiek onderdak vonden bij andere politieke partijen en nu bij de SP thuis zijn. Het is kennelijk ook wervend voor mensen die eerder geen lid van een politieke partij wensten te worden. Wynia heeft vanzelfsprekend gelijk dat het niet altijd eenvoudig is om democratie en discipline aan elkaar te koppelen op een wijze die iedereen zint. Zeker in een snel groeiende partij als de SP kan dat tot botsingen leiden. Heel vervelend voor alle betrokkenen en soms slecht voor de beeldvorming. De vraag is of je daarom die botsingen die uit de weg moet gaan door je principes te laten eroderen of accepteert, in de verwachting dat gaandeweg iedereen in de organisatie leert inzien dat democratie en discipline aan elkaar verbonden horen te zijn. Zeker, dat vereist ook de notie dat jouw eerste taak als partijlid is te helpen om realisatie van de doelen van de partij dichterbij te brengen en dat de partij er niet in de eerste plaats is om jouw individuele wensen te vervullen. Niet altijd eenvoudig, soms zelfs frustrerend. Maar kijk om je heen – meer dan 50.000 individuen voelen zich er wel bij, evenals anderhalf miljoen kiezers, die de SP tot derde – en snelst groeiende - partij van het land maken. Dat kan Wynia toch niet ontgaan zijn? Hopelijk komt hij dit najaar naar ons partijcongres, om daar met eigen journalistieke ogen en oren na te gaan of en zo ja, hoe de SP het flikt om een gedisciplineerde én democratische partij te zijn en – hopelijk - te blijven.
