Eurofielen in nood

Reactie van de SP op Thijs Berman (PvdA) die de plannen van de SP 'dramatisch op lange termijn noemt'… Volgens SP is Berman een 'eurofiel in nood' en zijn de uitspraken een blijk van pure frustratie

Vandaag viel ik zowat van m’n stoel toen ik het interview las dat mijn PvdA-collega in het Europees Parlement, Thijs Berman, aan Nu.nl heeft gegeven. In zijn ogen vormen de plannen van de SP op lange termijn een drama, in Nederland en (vooral) in Europa. Hij sluit zich aan bij de framing die alle eurofielen op de SP toepassen: de SP zou tegen Europa zijn.

Kennelijk raken eurofielen op dit ogenblik zo gefrustreerd door het totaal gebrek aan steun van gewone mensen, dat ze alleen nog maar met leugens en verdraaiingen hun gelijk hopen te halen. Dan kan ik ze snel uit de droom helpen: anders dan ze denken, hebben veel mensen in Nederland wél goed nagedacht over Europa. Zij willen graag samenwerken, maar hebben genoeg van de geniepige manier waarop steeds meer bevoegdheden aan Brussel worden overgedragen zonder dat zij er zelf echt invloed op kunnen uitoefenen.

In het EP stem ik voor bij heel veel goede Europese wetten en de SP werkt mee aan een eerlijk, sociaal en menselijk Europa. Maar we gaan geen ‘Verenigde Staten van Europa’ opleggen aan onze bevolking die daar gewoon helemaal geen zin in heeft. Dat heet volgens mij democratie.

In het Europees Parlement heb ik serieus geprobeerd met de PvdA een akkoord te bereiken tegen het voorgestelde economisch bestuur. Helaas dook de PvdA hier steeds voor weg. Bij de stemmingen werd duidelijk waarom: de PvdA stemde, anders dan de meeste andere sociaal-democraten in het EP, vóór het zogeheten 6pack. Dit is het pakket wetsvoorstellen enkel en alleen gericht op begrotingsdiscipline. Aandacht voor armoede, werkgelegenheid en eerlijke inkomensverhoudingen ontbreekt. Het is ongelofelijk dat de PvdA dit allemaal geen bezwaar vond.

Sindsdien vind ik het dan ook erg lastig om op dit gebied met de Nederlandse sociaal-democraten samen te werken. Met hun zusterpartijen uit andere lidstaten gaat dat vaak een stuk gemakkelijker. Die begrijpen wel dat het huidige pakket zal leiden tot armoede en loonsverlagingen voor gewone mensen, terwijl de casinokapitalisten er niet door zullen worden geraakt.

In het interview geeft Thijs Berman aan dat hij de euro tot iedere prijs wil handhaven. O ja, en ook dat de SP asociaal is, omdat wij de Grieken laten stikken. Kennelijk heeft hij ieder contact met de werkelijkheid verloren: het gaat in Griekenland van kwaad tot erger. Staatseigendommen moeten voor een habbekrats worden verkocht, en er worden verder zulke harde bezuinigingen doorgedrukt dat het ene na het andere kleine bedrijfje sluit, jongeren kansloos worden en de meest elementaire voorzieningen ontbreken. Steeds meer mensen worden dakloos, steeds meer zieken krijgen geen goede verzorging meer. Ja, Thijs, de Grieken zijn je erg dankbaar voor je ‘hulp’.

Dan de SP: we hebben er genoeg van dat alle miljarden die tot nu toe zogenaamd aan Griekenland zijn gegeven als ‘hulp’ in wezen alleen de banken hebben geholpen. Al dat geld moet Griekenland gebruiken om zijn leningen aan de banken mee af te lossen, zodat zij geen verlies lijden. Verder zijn de bezuinigingen er alleen op gericht de lonen te laten dalen tot het niveau van een ontwikkelingsland. Ten koste van de werknemers. Dit is een heilloos beleid dat aantoonbaar leidt tot het ineenstorten van de Griekse economie, eenvoudig omdat mensen geen geld meer hebben. En geen consumentenvraag meer betekent terugval en nog hogere schulden.

Onze plannen waren en zijn veel realistischer: scheld het grootste deel van de schulden kwijt, pak de corruptie aan en bespreek een investeringsplan om de Griekse economie weer uit het moeras te trekken. En wat die euro betreft: als ook grote landen als Italië en Spanje voortdurend extra steun nodig blijken te hebben, dan kan inderdaad het moment komen dat de euro voor ons onbetaalbaar wordt. Maar of dat gebeurt, kan niemand, ook de SP niet, voorspellen. Het standpunt van de SP is in ieder geval een stuk realistischer dan de utopische roes waarin mijn PvdA-collega kennelijk leeft: of zou het toch pure frustratie zijn over het falen van zijn eigen partij in Europa?