Een stormachtige week…
Het was me het weekje wel: gemeenteraadsverkiezingen, het aftreden van Agnes Kant en het aantreden van Emile Roemer… Op zo’n moment is het niet eenvoudig Europarlementariër te zijn: je wilt eigenlijk gelijk naar Nederland om erbij te zijn. Toch was ik tot en met donderdag in Brussel. Natuurlijk was ik wel actief tijdens het partijbestuur op vrijdag, maar mijn eerste verantwoordelijkheid ligt nu eenmaal in Brussel en daar was deze week ook genoeg te doen.
Zo was ik (mede)organisator van drie bijeenkomsten in het Europees Parlement. Op woensdag zat ik een bijeenkomst voor waar we aandacht vroegen voor de bescherming van de vrijheid van godsdienst en levensbeschouwing in het Europese externe beleid. Misschien niet direct iets voor een SP’er? Nou, ik dacht het wel: dagelijks staan we bloot aan de druk om te consumeren, om te gaan voor materieel gewin. Een godsdienst of levensbeschouwing kan helpen om aan die druk het hoofd te bieden: alle grote stromingen hebben gemeen dat ze van je vragen je in te zetten voor anderen. En juist nu kunnen we zo’n oproep goed gebruiken, want Nederland is er de afgelopen jaren niet menselijker en socialer op geworden en wat dat betreft moet het roer radicaal om. Een voorbeeld van de verharde samenleving zag ik de dag erna, toen ik eerst een bijeenkomst voorzat met postbodes uit heel Europa. Door de liberalisering hebben zij te maken met een enorme verslechtering in hun arbeidsvoorwaarden, als ze al niet ontslagen worden. En ondertussen worden postkantoren overal in Europa gesloten, wordt de post op steeds meer plaatsen nog maar vijf keer per week bezorgd, maar dan wel door drie verschillende bedrijven. Leve de liberalisering!
En tenslotte donderdagmiddag: we bespraken toen de situatie van asielzoekers in Europa. De videobeelden van de opvangvoorzieningen in Griekenland en de getuigenissen van enkele asielzoekers zitten nog steeds in mijn hoofd. We moeten proberen de zuidelijke landen te helpen met de opvang van asielzoekers en alle lidstaten moeten hun internationale verantwoordelijkheid nemen door voldoende vluchtelingen op te nemen. De bestaande verantwoordelijkheidstoedeling (grof gezegd: waar je de EU binnenkomt, wordt je asielaanvraag behandeld) moet opnieuw tegen het licht gehouden worden om landen met lange buitengrenzen niet alle asielverzoeken te laten behandelen. Dat leidt alleen maar tot humanitaire wantoestanden.
Kortom, ook in woelige Haagse weken blijft er in Brussel genoeg te doen, om te helpen Nederland en daarmee Europa weer een menselijker gezicht te geven!
