Weg met de regenboogcoalities!

In 2002 kregen de lokale partijen er 580 zetels bij, waarmee ze de grote winnaar werden van de raadsverkiezingen. Dat kwam voor een deel door Fortuyn, maar was vooral een reactie op de Paarse kabinetten, die acht jaar lang bewezen hadden dat de landelijke politiek morsdood was. PvdA en VVD die samen een liberale agenda uitvoeren: dat maakt belangstelling voor de landelijke politiek tot een wel héél enge afwijking.

Nu zijn er opnieuw raadsverkiezingen in aantocht, en staat de landelijke politiek weer aardig op zijn pootjes. Het zijn weer gewoon de rechtse partijen die de verzorgingsstaat afbreken en de publieke sector in de uitverkoop doen, en de PvdA is – tijdelijk? – weer terug in het linkse kamp. Dat opent geweldige perspectieven voor 7 maart 2006. De lokale partijen zullen fors moeten inleveren, en de virtuele linkse meerderheid die er in de landelijke peilingen is, zal in veel steden uitgroeien tot een realiteit in de raad. Tel daarbij op, dat de PvdA de hete adem van SP en GroenLinks in de nek voelt en zich wel links móet profileren, en de uitkomst is duidelijk: veel linkse colleges van B en W. Opstand in de steden tegen Den Haag. Geen circustent met chique cateringarrangement op het Malieveld, maar een bezetting van het Torentje onder aanvoering van een bataljon rode wethouders. Lokale verblijfsvergunningen voor de 26.000 van Verdonk en verhoging van de OZB voor iedereen die te veel hypotheekrente aftrekt. Zoveel oproer dat Balkenende te weinig regeringscommissarissen heeft om de geschonden rechtse orde te herstellen, en dus maar aftreedt.

Oké, ik draaf wat door. Maar laten we leren van de landelijke politiek en ook plaatselijk zoveel mogelijk afscheid nemen van paarse en regenboogcoalities. Het is hoog tijd voor colleges met een duidelijk linkse politieke visie en genoeg lef om tegen het kabinet te zeggen waar het op staat. Te lang zijn in het lokaal bestuur de ideologische verschillen ontkend, waardoor de tegenstelling in de media en de hoofden van de kiezers er één werd van landelijke partijen versus plaatselijke partijen. Dat moeten we doorbreken. Ook de lokale politiek moet weer spannend worden en moet de ideologische verschillen die er zijn op het scherpst van de snede uitvechten. Dan hebben we helemaal geen gekunstelde dualiseringsoperaties nodig om de interesse van de mensen in de stad terug te winnen.