Vier vragen aan nieuw Kamerlid Mahir Alkaya
Mahir Alkaya (1988) is donderdag geïnstalleerd als Kamerlid. Hij neemt de zetel in die vrij is gekomen met het vertrek van Emile Roemer. Om het kersverse Kamerlid te leren kennen stelden we hem vier vragen:
Je bent net geïnstalleerd als Kamerlid, hoe voelt dat?
Het is een enorme eer om als volksvertegenwoordiger van de SP aan te mogen treden. Ik ben het één na jongst Kamerlid. Dat voelt wel als een grote verantwoordelijkheid, want ik ben iemand van de eerste generatie sinds lange tijd die het slechter heeft dan hun ouders. Neem bijvoorbeeld het aantal flexcontracten dat toeneemt of de studiefinanciering die is vervangen door een schuldenstelsel. Dat zet extra druk, maar geeft ook veel motivatie om ervoor te zorgen dat de generatie na mij het straks het wél beter zal hebben.
Kun je wat meer over jezelf vertellen?
Ik woon al mijn hele leven in Amsterdam Nieuw-West. Mijn ouders wonen 10 minuten verderop, we zijn een hechte familie. Ik sport veel, zo doe ik aan hardlopen, boksen en voetballen. En verder probeer ik ook veel te lezen. Ik heb Industrieel Ontwerpen gestudeerd in Delft, daarna heb ik voor de SP in de bestuurscommissie in Nieuw-West gezeten. In 2016 ben ik gevraagd of ik Kamerlid voor de SP wilde worden en dat leek mij een hele eer.
Voor SP-Kamerleden is het belangrijk om de mensen op straat waarmee we acties opzetten een stem te geven als vertegenwoordiger van het volk. Aan welke acties heb je meegeholpen en welke zijn je het meest bijgebleven?
Dat zijn er een boel inmiddels, haha. Kiezen vind ik lastig, maar dan denk ik wel aan de Maagdenhuisbezetting in 2015. Ik ben later aangesloten en heb toen meegeholpen waar dat kon. Het mooie van de bezetting was dat het ook ging over de toekomst van het onderwijs. En met name over de democratisering. De Maagdenhuisbezetting heeft die discussie wel echt op gang gebracht.
Andere acties die mij bij zijn gebleven zijn de acties tegen het verdwijnen van het Openbaar Vervoer in mijn stad en mijn wijk. Wat je zag was dat er steeds meer geld werd besteed aan het Openbaar Vervoer in de binnenstad voor de toeristen en de expats, maar dat er in sommige volkswijken helemaal geen bus meer reed. Onbestaanbaar! Samen met de buurt hebben we ervoor gezorgd dat onder andere metrolijn 53 wel bleef rijden.
Deze twee acties geven ook wel mijn grootste motivatie weer: democratisering. Of het nou gaat om de studenten op de UvA, buurtbewoners die hun bussen zien verdwijnen of op het werk en bij de woningcorporaties: samen ervoor zorgen dat de gewone mensen meer te zeggen krijgen.
Wat zou je als eerste willen veranderen?
Het eerste dat ik zou willen doen is ervoor zorgen dat werknemers een grotere stem krijgen binnen bedrijven. Nu is het zo dat de aandeelhouders heel veel te zeggen hebben en werknemers heel weinig. Dat vind ik vreemd, want de mensen die er werken weten vaak heel veel over het bedrijf, hebben hart voor de zaak en denken aan wat goed is voor het bedrijf op de lange termijn. Veel aandeelhouders daarentegen zijn meer bezig met de winsten op de korte termijn. Een totaal andere insteek, maar de aandeelhouders beslissen wel over de toekomst. We moeten er wat mij betreft voor zorgen dat werknemers een even grote stem krijgen als de aandeelhouders.
