Slachtoffers Rana Plaza moeten nu eindelijk gecompenseerd worden
Twee jaar na de ramp bij de textielfabrieken in Rana Plaza hebben nog steeds niet alle slachtoffers volledige compensatie gekregen voor het leed dat zij geleden hebben. Ook de maatregelen die aangekondigd waren, zijn nog maar ten dele uitgevoerd. De SP pleit voor ‘naming and shaming’ van de textielfabrikanten, en voor controle op de uitvoering van met name het akkoord over brand- en bouwveiligheid uit 2013.
SP-Europarlementariër Anne-Marie Mineur doet concrete voorstellen om de trage afhandeling te versnellen: “twee jaar na de ramp zijn er nabestaanden die nog steeds niet gecompenseerd zijn voor het verlies van hun geliefden. Ze krijgen daar hun partners, ouders en kinderen niet mee terug, maar een financiële compensatie is wel het minste dat de textielfabrikanten kunnen doen. Ik wil dat Eurocommissaris Malmström meer druk zet op de Westerse bedrijven die tekort schieten bij het betalen van hun aandeel.”
Ook wil Mineur dat er maatregelen genomen worden die dergelijke rampen in de toekomst voorkomen. Mineur: “ De regering van Bangladesh moet de vakbonden steunen, zodat die een vuist kunnen maken tegen de uitbaters die zich niet houden aan de arbo-voorschriften. Ook moet de regering streng toezien op de uitvoering het akkoord voor betere arbeidsomstandigheiden, en het akkoord voor brand- en bouwveiligheid dat een deel van de kledingproducenten ondertekend hebben. Loze kreten hebben we al genoeg, we moeten de vakbonden stevige wapens in handen geven.” De SP verdedigde deze week in Straatsburg een resolutie van deze strekking.
De ramp in Rana Plaza van 24 april 2013 geldt als de dodelijkste ramp ooit in een textielfabriek. Er kwamen 1138 mensen bij om het leven en er raakten circa 2.500 mensen gewond. Lang niet alle lichamen werden geborgen. Niet alleen schoot de toezicht op de bouwveiligheid van het gebouw ernstig tekort, ook de rol van de vakbonden was ernstig gekortwiekt. Ondanks de waarschuwingssignalen die in het gebouw de aanwezige banken al tot sluiting bewogen, riepen de werkgevers hun personeel toch op te komen. Enkelen dwongen hun mensen zelfs om te komen werken, en dreigden hun loon in te houden.
