Dagboek Krista van Velzen in bundel tegen zeehondenjacht

Vandaag presenteert Annemarie Postma de bundel 'Vuile Handen'. 'Vuile Handen' is een aanklacht tegen de zeehondenjacht bestaande uit bijdragen van Nederlandse columnisten, schrijvers en cartoonisten. SP Tweede-Kamerlid Krista van Velzen stelde haar dagboek van de zeehondenjacht beschikbaar, opgetekend in maart 2005 tijdens haar bezoek aan Canada.

In het Algemeen Dagblad deed Annemarie Postma een oproep aan Nederlandse columnisten, schrijvers, cartoonisten en cabaretiers om met een eigen bijdrage een statement te maken tegen de slachting van miljoenen zeehonden. Het resulteerde in een unieke bundel met columns en cartoons. De bijdrage van Van Velzen bestaat uit haar dagboek dat ze vorig jaar in Canada bijhield. Ze was daar op uitnodiging van Bont voor Dieren en de The Humane Society of the United States om de commerciële zeehondenjacht te observeren. In het dagboek beschrijft ze verschrikkingen van de zeehondenjacht. Hieronder enkele fragmenten:

“Ik vind het nog steeds een gek idee dat dit allemaal gebeurt omdat er nog steeds mensen zijn die het acceptabel vinden dat er dieren gedood worden puur en alleen om hun pels...”

“Ik hoop ze mee te kunnen geven dat het grootste deel van Nederland (92%) tegen de jacht op zeehonden is en een verbod op de import van zeehondenbont liever vandaag dan morgen ziet gebeuren.”

Gisteravond lang doorgezakt met een plaatselijke zeehondenjager, Kenneth MacCleod. Ik merk dat de tegenstelling die ik vermoedde dat er zou zijn – tussen jagers en activisten – eigenlijk een stuk gecompliceerder in elkaar zit of misschien eigenlijk wel een stuk minder aanwezig is dan ik zou denken. Hij vertelt uitgebreid over de weerzin die hij voelt bij het doden van deze dieren. Het is geen mooi gezicht al dat bloed op het ijs. Het zijn gigantisch intelligente dieren. Op zijn computer heeft hij twee beeldjes van zeehonden staan en trots toont hij mij een paar prachtige door hem gemaakte digitale foto’s van een paar zeehonden op een ijsschots. Maar ook de beelden van hem en zijn medewerkers boven op stapels zeehondenpels, een vriend met een zwemvlies van een zeehond tussen zijn tanden, volgens hem ooit een lokale delicatesse. Hij is, zoals ze hier zeggen, quite twisted.....Een terugkerend onderwerp is de noodzaak om te jagen. Het Ministerie van Visserij heeft jaren lang de vissers aangemoedigd om veel te vissen, te veel te vissen, want nu zijn er hele vissoorten waarvan nog amper een exemplaar te vinden is en waarop een wettelijk visverbod geldt. En volgens hem maken de zeehonden door hun grote aantallen en ongelooflijk grote vreetlust het alleen maar erger. Waardoor hij wel moet jagen, ook al zou hij het liever niet doen. Hij kan me geen overtuigend argument geven waarom het afschieten van zeehonden ook daadwerkelijk zou leiden tot een betere visstand en begint dan te fulmineren tegen het ministerie dat hem geen enkele leidraad geeft, geen helderheid over de noodzaak zeehonden te doden en hem opnieuw in de steek laat. Ook zijn we het er al snel over eens dat het ministerie er amper iets aan doet om zijn kant van het verhaal wat naar voren te schuiven, terwijl de dierenrechtenorganisaties juist ontzettend professioneel te werk gaan om hun boodschap aan de man te brengen...”

“Met een helikopter over een bevroren oceaan vliegen is een fantastische ervaring. Maar niks vergeleken met op je eigen voeten over de oceaan te lopen. De wereld om je heen is van horizon tot horizon alleen ijs, schotsen, kruiend maar alleen ijs. Geen land en geen zee te zien. En overal om me heen bebloede mannen die met grote knuppels zeehonden doodslaan, ze rits-rats in een paar minuten villen en dan aan een haak wegslepen naar hun boot. Zwaar werk, onmenselijk werk. Het is moeilijk om te beschrijven wat er door je heen gaat als een zeehondenpup voor je neus wordt neergeknuppeld. Het zijn prachtige dieren, intelligent, en op een bepaalde manier aandoenlijk. Als er voor je neus iemand een hond of een kat kapot zou knuppelen, zou ik uit mijn dak gaan. Hier moet je je aan de regels houden. Tien meter afstand, ervoor zorgen dat je de beesten niet wegjaagt voor de jager in de buurt komt. Niks. Kijken. Er is politie op het ijs, ook in helikopters, en inspecteurs van het ministerie van Visserij. Bij alle overtredingen die de zeehondenjagers maken blijven ze rustig toekijken. De mensen van HSUS proberen bij elke overtreding een inspecteur zover te krijgen dat hij een aanklacht noteert, maar jachtvergunningen intrekken of überhaupt iets doen aan overtredingen als het levend villen van zeehonden of niet kijken of ze inderdaad wel helemaal dood zijn voor de jager verder loopt, leiden er niet toe dat er ook maar één jager aan banden wordt gelegd.”

“Ik besluit op mijn buik over het ijs langzaam dichter bij de acht zeeehondenpups naast mij te kruipen. Gave beesten, als je rustig bent laten ze je heel dichtbij komen. Ik heb een digitale camera bij me en wil een paar foto’s nemen. Voordat ik de kans krijg loopt er een jager naar de zeehondenpups en knuppelt de eerste dood. De andere zeven kijken op, beginnen te janken en worden in no time plat geknuppeld. Het geluid van een knuppel op een zeehondenschedel. Ik kan het niet in woorden beschrijven. Afschuwelijk. Walgelijk. Hier moet en zal een einde aan komen!”

Vuile handen is eind april voor € 4,95 in de boekhandels te koop. De opbrengst uit royalty’s wordt gelijkelijk verdeeld tussen Bont voor Dieren en IFAW (International Fund for Animal Welfare).