De eigen weg van de SP
Honderd jaar geleden brak links Nederland in tweeën. In februari 1909 werd op een congres in Deventer de linkse oppositie uit de Sociaal Democratische Arbeiderspartij gezet. Zij werden ‘tribunisten’ genoemd, naar hun blad Tribune - SP’ers zullen deze naam herkennen, het is de titel van ons maandblad. De idealen waren hetzelfde, maar de politieke wegen liepen uiteen. De sociaal-democraten kozen de parlementaire weg en streden voor algemeen kiesrecht. Arbeiders waren immers in de meerderheid. De ‘tribunisten’ gingen op in de communistische partij en geloofden in revolutie. Zij wilden het volk leiden.
Beiden hadden het mis. Nederland kreeg in 1918 algemeen kiesrecht, maar de sociaal-democraten kregen niet de meerderheid. Veel arbeiders waren niet alleen arm, maar ook religieus, en kozen voor katholieke en protestantse partijen. De revolutie kwam evenmin, links Nederland versplinterde in communisten, anarchisten, pacifisten en allerlei andere ‘-isten’ die hun eigen gelijk koesterden. De PvdA heeft haar rode idealen ondertussen in de ban gedaan. De linkse splinters zijn allemaal verdwenen.
De SP ging en gaat haar eigen weg. Alle partijen bekeerden zich tot het neoliberalisme, van meer markt en minder overheid. Alleen de SP bleef met succes een modern socialisme vertolken: samen met de mensen, toegewijd en goed doordacht. De SP bestuurt in steeds meer gemeenten, maar blijft ook haar idealen koesteren. Honderd jaar na het Deventer congres laat de SP zien dat je niet hoeft te kiezen tussen invloed en idealen.
