De zorgfabriek

Begin dit jaar voerde staatssecretaris Bussemaker de zorgzwaartepakketten in. Bij mensen in de zorg ook bekend onder de ZZP’s. Het is één van de vele duizelingwekkende afkortingen die je in de praktijk van de zorg tegenkomt. Deze afkorting gaat over hoe we de zorg betalen. En hoe we de zorg betalen, zegt veel over hoe de zorg wordt gezien.

In de ouderen- en gehandicaptenzorg wordt er gekeken naar de zorgzwaarte van de mensen die zorg nodig hebben. Er zijn vele pakketten waarin dan de zorg wordt geperst. Zoveel uren aan lichamelijke verzorging, zoveel uren aan begeleiding en zo vormt zich een pakket. Het is knap ingewikkeld, dat is ook een van de redenen waarom het moeilijk in beeld of woord is te vatten. Maar is het pakket op, of ontoereikend, dan is er een oplossing voor alles en dat is: bijbetalen. De ZZP’s leiden tot nog meer registratie en bureaucratie en ontkent het meest wezenlijke in de zorg: het menselijk aspect.

Kim Brand is een jonge, bevlogen vrouw en voor haar afstudeerproject zette ze haar ongenoegen om in beeld. Na vijf jaar een bijbaantje in een verzorgingshuis, was haar missie om de idiotie van de zorgzwaartepakketten in beeld te brengen. In zeventien minuten weet ze haarfijn te tonen dat het productiewerk, het nog efficiënter moeten werken en het productiedenken in de zorg de menselijkheid doet oplossen. Het resultaat is verbluffend en won een plaats op het Internationaal Documentaire festival in Amsterdam (IDFA).

Er wordt wel eens gesuggereerd dat de jeugd van tegenwoordig ongeïnteresseerd en individualistisch is. Kim toont aan dat dit niet klopt. In de zeer intrigerende documentaire ‘De zorgfabriek’ is betrokkenheid te zien van de maker, maar ook een aanklacht. Wie nog wil, de documentaire draait nog op IDFA op 24 november en 26 november. Maar wie niet naar het festival kan, raad ik aan om op 29 november om 19.55 af te stemmen op Nederland 2. Huiveringwekkend schrikbeeld om zo de laatste dagen te moeten leven.