Met de billen bloot in actie
Als alle sjoemelaars en oplichters uit zeer gewaardeerde ‘rechtse’ kringen met de billen bloot moeten, zoals ze nu eisen van ‘linkse activisten’, dan wordt dat nog een heel slagveld, schat ik zo in. Het zou justitie in ieder geval handenvol werk besparen. Wie zonder zonden is, werpe de eerste steen.
Niet dat ze geen gelijk hebben: stiekem inbreken en geweld met bivakmutsen op – voor het goede doel – is verwerpelijk en politiek dom, toen en nu. Activisten moeten niets te verbergen hebben, integendeel. Ze moeten ‘luidruchtig’ zijn en op basis van onderzoek en in samenwerking met de mensen die het aangaat misstanden aan de kaak stellen. Het betreden van wat verboden toegang is – als daarachter iets veel fouter gaat dan die ‘overtreding’ – kan maatschappelijk heel nuttig zijn, zo lang het met open vizier en geweldloos gebeurt.
De afgelopen maand kwamen vragen of ook ik soms nog iets te onthullen heb, of iets om me voor te schamen? Nou nee dus. Tijdens de vele ‘akties’ uit de jaren ’70, ’80 en ’90 waar ik bij was, gingen we met open vizier ten strijde en betrokken we er altijd de mensen in een wijk of werknemers van een bedrijf bij. En door onze vreedzame actiemethoden hadden we ook nooit echt problemen met de politie.
Zoals die keer dat ik van arbeiders hoorde dat ze hogedrukpakkingen moesten maken met asbest. Ik ging de fabriek in, keek rond, en ja hoor: overal asbest. De directeur belde de politie. De gearriveerde agent zei: “Wel goed werk om asbest aan te pakken, wij zaten pas na een ongeval ook onder de asbest, dat hoorden we pas weken later. Maar nu moet u er uit.” Hetzelfde gebeurde bij de asbestverwerkende Eternit-fabriek in Goor. Ik kreeg informatie van werknemers dat er niet veilig gewerkt werd met asbest – wat ook niet kan – en ook exact waar in de fabriek. Naar binnen met een fotograaf erbij. Hele afdeling stijf van de asbest. Wederom belde de directeur de politie. De agenten zeiden dat het niet mocht wat we deden en reed vriendelijk knikkend weg. Na herhaling van deze actie is enkele jaren later asbest verboden.
Beter nog is het als acties de steun van de handhavers opleveren. Begin jaren ’80 hoorden we van een werknemer van ‘afvalverwerker’ EMK in Krimpen a/d IJssel dat het lozen van gif de enige ‘verwerking’ was, via een illegale pijp. We gingen kijken, maakten foto’s, zetten alles op papier en hielden een persconferentie. De burgemeester liet in de lokale pers weten dat we ‘indianenverhalen’ verkondigden. Maar de politie-inspecteurs die bij me op bezoek kwamen, wilden meer weten over de lozingen. De drie directeuren van het bedrijf gingen voor drie jaar de bak in. En de regering stelde een onderzoekscommissie in. Conclusie: de handhaving moest sterk verbeteren. Mooie herinneringen dus.
