10 Jaar later

'De crisis is voorbij', hoor ik vaak in Den Haag. Als je naar de winsten van grote bedrijven kijkt dan klopt dat inderdaad. Wie naar de levens van gewone mensen kijkt ziet heel iets anders. De lonen stijgen nauwelijks, meer dan de helft van de jongeren heeft onzeker werk en ouderen moeten langer doorwerken.

Het is aankomende 15 september exact tien jaar geleden dat in de Verenigde Staten de bank Lehman Brothers failliet ging. In Nederland moesten vervolgens banken met miljarden belastinggeld gered worden. Het bleek het startschot voor veel ellende. De bankiers hadden gegokt, de samenleving verloren.

Het systeem van steeds maar meer winst en meer risico's zorgde voor een gigantische economische crisis. Mark Rutte verscheen op het toneel en besloot de crisis van het rauwe kapitalisme te bestrijden met nog méér rauw kapitalisme. Niet de veroorzakers, de rijkste 10%, werden aangepakt, maar de 90%, de gewone mensen.

Nu zijn we tien jaar verder. De vraag is of de Haagse heren iets hebben geleerd. Hoe groot is het risico dat we straks weer mogen opdraaien voor de pakken-wat-je-pakken-kan-directeuren? Waarom gaat het vooral de aandeelhouders en grote bedrijven weer voor de wind en merken de meeste mensen zo weinig van het herstel? Welke kraters heeft de grote aanval op onze samenleving achtergelaten?

Die vragen gaan wij komende tijd beantwoorden. En daar blijft het natuurlijk niet bij. Het is ook tijd voor een nieuw verhaal. Een verhaal waar niet de belangen van de rijkste 10% voorop staan, maar waarin de 90% het voor het zeggen heeft. Een nieuwe koers waarbij we inzien dat het heilige geloof in het rauwe kapitalisme slechts de belangen van enkelen dient.