Terug naar vroeger

De arbeidersbeweging bestaat bij de gratie van de bereidheid van mensen offers te brengen in de strijd voor fatsoenlijk loon, dito arbeidstijden en menswaardige arbeidsomstandigheden. En, er zijn wat offers gebracht….

Vakbond De Unie heeft laten weten dat zij de staking uit haar wapenarsenaal heeft geschrapt. ‘De kracht van onze argumenten moet in het gesprek met de werkgevers de doorslag geven’, hoorde ik een Unie-bestuurder zeggen. Hoe naïef kun je zijn? De kwaliteit van argumenten hebben nog nooit de doorslag gegeven, simpelweg omdat de werkgevers altijd de bovenliggende partij zijn. We leven immers in een kapitalistische samenleving, het woord zegt het al.

De achturige werkdag, de collectieve arbeidsovereenkomst, de WW, de arbeidsongeschiktheidsverzekering, de ontslagbescherming, de pensioenwet, en nog veel meer hebben we te danken aan de mensen die zich daar gedurende decennia actief voor hebben ingezet, ook door middel van stakingen.

Als gevolg van de alsmaar toenemende, zogenoemde flexibilisering lijkt het alsof al lang vervlogen tijden terug zijn: Steeds meer mensen worden gedwongen te werken voor nul-urencontracten (oproepkrachten), steeds meer werk via payrolling en via uitzendbureaus, steeds meer outsourcing, en daardoor steeds meer ZZP’ers, al of niet vrijwillig. Velen van hen werken onder belabberde omstandigheden tegen een veel te laag uurloon, maken lange dagen en leven in permanente onzekerheid over wat de dag van morgen zal brengen. 

Deze flexibilisering van de arbeid leidt tot toestanden die gelijk zijn aan de omstandigheden waaronder de dagloners van vroeger moesten werken. Komt nog bij: de meeste ZZP’ers bouwen geen pensioen op en zijn niet verzekerd voor het geval ze arbeidsongeschikt worden. Alles bijeen: De flexibilisering van de arbeid gunt het kapitaal de voordelen (vooral lage arbeidskosten en afhankelijke werkers), en de werkers alle nadelen.

De strijd gaat onverminderd door, desnoods met stakingen: Voor fatsoenlijk loon en échte banen.