Wie gaat de crisis betalen?

De Partij van de Arbeid(!) vindt het ouderwets dat de SP hamert op baanzekerheid. “Werkzekerheid, dat is waar het om gaat”, zeggen ze daar. Toenmalig minister van Sociale Zaken, Melkert, heeft de zogenaamde Flexwet door de Kamer geloodst. De wet haakt in op het groeiend aantal mensen dat geen vast werk doet, maar gedwongen is te hoppen van werkplaats naar werkplaats. Velen in de politiek vinden dat dit iets is waar arbeiders maar aan moeten wennen. De moderne tijd vraagt om een ‘flexibele’ werknemer, zo is de redenering. De werkgever wrijft zijn handen warm.

Ikzelf heb vroeger jarenlang als uitzendkracht gewerkt, als bankwerker. Omdat de werkgevers in Oss en omgeving geen SP’er binnen de muren wilden hebben, was ik gedwongen ver weg tijdelijk werk te gaan doen. Ik kan op basis van ervaring zeggen dat je als tijdelijke kracht geen rechten hebt en je voor je collega’s steeds een vreemde eend in de bijt bent en blijft. Immers je komt en gaat, soms werk je in één maand bij drie verschillende bedrijven.

Als gemeenschap moeten we nu de financiële wereld redden omdat de bankiers er een puinhoop van hebben gemaakt. Ze hebben absolute macht over onze samenleving en economie. Zo waren ze in staat hun private risico’s af te wentelen op de gemeenschap. Maar daar blijft het niet bij.

De recessie grijpt om zich heen. Deze week kopte de krant: “De flexwerker vliegt er als eerste uit.” Op grote schaal worden nu bij bijvoorbeeld DAF, ASML en Heineken de uitzendkrachten weggestuurd. Zij zijn de eersten die de prijs van de crisis en recessie betalen. Wie de baanzekerheid afschaft, draagt eraan bij dat ook in de reële economie de lusten en de lasten oneerlijk worden verdeeld.