De menselijke maat

Eergisteren was ik in Boxmeer. Ik was daar onder andere te gast bij de Orangerie, een plek waar dementerende ouderen met z’n zessen als in een gezin leven. Er is een mooi ingerichte woonkamer, een eetkamer, aan het gangetje is er voor iedereen een ruime, eigen kamer, en een mooie keuken. Inderdaad, een keuken, de mensen koken er namelijk zelf. Voor zover dat (nog) gaat natuurlijk. Er zijn steeds twee begeleiders aanwezig om alles in goede banen te leiden. De bewoners, de begeleiders en de familieleden zijn blij met deze nieuwe aanpak. Kortom, opvang zoals het hoort, met oog voor de menselijke maat.

Maandag was ik in Ravenstein op een vmbo-school. Ik was daar op uitnodiging van de directie. Ze wilden me laten zien en horen hoe het er op hun school aan toe gaat, en wat de leerlingen en leraren daarvan vinden. Na uren van indringende gesprekken kan ik niet anders concluderen dan dat ze erg blij zijn met hoe er gewerkt wordt. Ze hebben gekozen voor een mengvorm van klassikaal onderwijs en zelfstandig leren. Het gebouw en de inrichting zien er geweldig mooi uit. De resultaten zijn ook goed: vorig jaar slaagde 100 procent. Kortom, een fijne school, met oog voor de menselijke maat. De school heeft nog geen 300 leerlingen.

Overal in het land laten mensen zien hoe het anders en beter kan, rekening houdend met de menselijk maat én voor hetzelfde geld.