Weeklog: De arrogantie van de macht
Dinsdag 27 maart zit mijn hele dag in het EP vol met besprekingen van schandalen: in de ochtend bespreken we fraude door de Hongaarse regering, in de middag het integriteitsbeleid van de Commissie, oftewel de benoeming van Selmayr tot Secretaris-Generaal van de Commissie. Natuurlijk is er verschil tussen het gedrag van de Hongaarse premier Orban, die verdacht wordt van corruptie en ontduiking van Europese aanbestedingsregels en dat van Commissievoorzitter Juncker. Maar beiden zorgen goed voor hun vriendjes, want al zou Juncker alle regels hebben gevolgd, dan nog blijft het verbazen dat hij afgelopen week zijn christendemocratische collega’s dreigde met aftreden als ze de benoeming van Selmayr niet zouden steunen. Ik zeg: beiden lijden aan arrogantie van de macht.
Het Europees Parlement heeft zich al vaker uitgesproken over de praktijken van de Hongaarse regering, vooral als het gaat om het gebrek aan respect voor mensenrechten. Dinsdag gaan we echter vooral in op de corruptie in het land: sinds 2008 is Hongarije steeds verder gezakt op de Corruption Perception Index van corruptiewaakhond Transparency International. Het staat nu op de 66e plaats net boven Wit-Rusland. De Hongaarse regering strijkt graag EU-geld op, maar dat lijkt vooral te gaan naar politieke vriendjes van de regering. Het Anti-Fraude Bureau van de EU constateert overtreding na overtreding, maar met die informatie wordt door Hongarije nauwelijks iets gedaan. Orban voelt zich kennelijk machtig genoeg om wel geld te incasseren maar er geen verantwoording over af te leggen. Dat mag niet onbestraft blijven en moet in ieder geval leiden tot opschorting van verdere betalingen aan dit land.
Helaas krijgt ook Juncker last van grootheidswaanzin: vandaag ontving ik een dik pakket met daarin de antwoorden op de vele vragen die we hem hadden gesteld over de benoeming van zijn voormalige kabinetschef en politiek vriendje Selmayr tot Secretaris-Generaal van de Commissie, zeg maar de hoogste baas van alle ambtenaren. Ik ga het allemaal nog precies controleren, maar kern van het verweer van Juncker is dat hij alle regels gevolgd heeft. En verder is hij boos op alle kritiek van journalisten, politici en burgers. Hoe durven we zijn integriteit in twijfel te trekken? Op de ontmoeting met zijn christendemocratische vrienden voorafgaand aan de Europese Raad dreigde Juncker zelfs af te treden als die kritiek zou aanhouden. Dinsdagmiddag mag ik Eurocommissaris Oettinger over deze kwestie aan de tand voelen. En ook daar zal ik duidelijk maken dat als Juncker zo ver is af komen te staan van wat in onze samenleving leeft, als ook hij lijdt aan de ziekte van arrogantie van de macht, hij inderdaad samen met Selmayr maar zijn biezen moet pakken.
