Weeklog: meer inspiratie uit Amersfoort dan uit Rome
Het was een toevallige samenloop: de ceremonie in Rome ter gelegenheid van 60 jaar EU en de partijraad van de SP in Amersfoort. Daar blikten we onder meer terug op de verkiezingen voor de Tweede Kamer. Wat was ik blij dat ik niet naar Rome was gegaan, maar bij de partijraad was. Niet alleen vanwege de constructieve discussies en de inspirerende toespraak van Emile Roemer, maar ook omdat ik via de media nooit een goed beeld gekregen zou hebben van wat zich er had afgespeeld: de partijraad was en is eensgezind en optimistisch over de toekomst. Maar dat heb ik nog nergens terug kunnen lezen.
Eén van de verplichtingen die het zijn van vicevoorzitter van een fractie in het Europees Parlement met zich meebrengt, is dat je de fractievoorzitter bij formele bijeenkomsten vervangt, als die zelf verhinderd is. En zo vroeg onze fractievoorzitter, Gabi Zimmer, of ik haar kon vervangen in Rome. Ik bedankte voor de eer: het feestje in Rome was zo nutteloos, als ik in mijn vorige weeklog al vreesde. De regeringsleiders tekenden netjes bij het kruisje en niemand drukte op de ‘reset-knop’ om de EU nu eens echt te veranderen.
Hoe anders was de partijraad. Natuurlijk: niemand was blij met de uitslag van de verkiezingen, noch voor de SP, noch voor links als geheel. Maar niemand ging bij de pakken neerzitten. Als algemene lijn gold dat eigenlijk iedereen ervoor is dat we meer mensen moeten bereiken dan nu het geval is. Zoals Emile zei: ook de jongeren en de mensen die het goed hebben maar solidair willen zijn met anderen, horen thuis in de SP. We gaan werken aan een positieve boodschap en we gaan mensen daarin meenemen. Bij Emile, maar ook bij alle deelnemers aan de partijraad is er een enorme power om door te gaan, op meer thema’s, maar vooral met meer mensen. Niemand blijft mokkend aan de kant staan.
Na afloop reisde ik met nieuwe inspiratie terug naar Rotterdam. Het was een mooie dag geweest. En toch lees ik op de websites van bepaalde kranten een heel ander verhaal: de leden zouden grote kritiek hebben gehad op de campagne, zowel inhoudelijk als organisatorisch. Het leek wel alsof ze over een andere bijeenkomst schreven, maar het ging toch echt over de partijraad. En dus moeten we onze mouwen nog meer opstropen: we gaan door met het opzoeken en meenemen van mensen, net zolang totdat er geen krant meer is die nog kan ontkennen dat de SP als nooit tevoren bruist van élan.
