Weeklog: Brussel en Den Haag mogen niet langer wegkijken van Calais
In juni viel de eerste dode: een Poolse chauffeur reed in op vrachtwagens die plotseling moesten stoppen, omdat migranten boomstammen op de weg hadden gelegd. Vrachtwagenchauffeurs blijven nog op Groot-Brittannië rijden, maar hoe lang kunnen ze dit nog volhouden? Opnieuw is het vijf voor twaalf. En opnieuw blijven Brussel en Den Haag angstig stil, terwijl Parijs voortmoddert. Ik roep alle lezers op de petitie te tekenen die vraagt om veilige parkeerplaatsen en beveiliging van de wegen richting Calais. Maar daarnaast wil ik ook actie zien bij de Europese Commissie en bij de Nederlandse regering. Onze chauffeurs verdienen beter dan wat ze nu krijgen.
De Europese Commissie heeft geld voor beveiligde parkeerplaatsen. Laat dat geld met prioriteit worden ingezet op de routes naar Calais. De Franse politie kan veel meer bescherming geven aan het vrachtverkeer dan zij nu doet: hoe kan het anders dat migranten nog steeds ongehinderd de snelwegen op kunnen en er barricades kunnen opwerpen? En de Nederlandse regering kan op zijn minst de zorgen van onze chauffeurs in Parijs en Brussel overbrengen en actie eisen. Nu rijden er nog chauffeurs via Calais maar eigenlijk mag je dit niet van mensen verwachten.
Kern van het probleem is het ontbreken van een effectief beleid van zowel Frankrijk als van de EU als geheel, als het gaat om mensen zonder geldige verblijfsdocumenten. Frankrijk laat toe dat er niet alleen in Calais, maar bijvoorbeeld ook in Parijs, mensen zonder verblijfsdocumenten hun hutje bouwen of op straat slapen. Pas, als de problemen uit de hand lopen, komen de Franse autoriteiten in actie.
Ook op Europees niveau is terugkeer van mensen zonder geldige verblijfsdocumenten naar hun land van herkomst de Achilleshiel van het migratiebeleid. Je kunt mensen niet eindeloos opsluiten en daarom is het goed dat er een Europese regel is dat je migranten alleen van hun vrijheid mag beroven, als er uitzicht is op uitzetting. Probleem is dat die uitzetting niet zo simpel is. Er zijn nogal wat landen van herkomst die aan terugkeer niet meewerken. De migranten zelf hebben ook weinig belang bij terugkeer. Alleen als ze kunnen laten zien dat hun reis niet voor niets geweest is, bijvoorbeeld door financiële en andere hulp na terugkeer, zijn ze bereid vrijwillig terug te keren. Maar dat is dan weer onrechtvaardig ten opzichte van diegenen die in net zulke erbarmelijke omstandigheden verkeren maar in hun land zijn gebleven.
Eenvoudige oplossingen zijn er niet. De EU probeert landen van herkomst onder druk te zetten. Via sancties voor landen die niet meewerken en via speciale steun voor landen die dat wel doen. Ook hier zitten allerlei haken en ogen aan, alleen al omdat veel autoriteiten in landen van herkomst corrupt zijn en graag steun willen ontvangen, maar het allerminst zeker is dat die steun ook goed gebruikt wordt. Maar we kunnen mensen die op geen enkele grond in aanmerking komen voor een verblijfsvergunning, niet eindeloos in de EU laten rondzwerven. Dat is uiteindelijk in niemands belang. Daarom ben ik voorstander van een duidelijk beleid richting de herkomstlanden. En ondertussen eis ik, net als alle andere ondertekenaars van de petitie, snel maatregelen die de veiligheid van onze chauffeurs waarborgen.
