Weeklog: Een onwezenlijke sfeer in Straatsburg
Vluchtelingencrisis, onrust over Poolse en Hongaarse regeringen die de mensenrechten wel op een heel eigen manier interpreteren, een mogelijk Nee van de Britten tegen het EU-lidmaatschap en van de Nederlanders tegen het verdrag met Oekraïne, en een megastaking in Griekenland tegen de bezuinigingen: het is niet echt rustig in Europa. Dat gold deze week trouwens ook voor het Europees Parlement dat weer eens in Straatsburg vergaderde. Daar bestond de drukte echter vooral uit het rennen van het ene naar het volgende interne overleg. Het lijkt langzamerhand verdacht veel op dansen op de vulkaan, alleen lijkt niemand zich daarvan bewust.
We namen weer een heleboel resoluties aan deze week. Zoals ik in de trein terug tegen iemand zei die vroeg wat we nu in Straatsburg allemaal gedaan hadden: oh, we hebben de burgeroorlog in Syrië opgelost, een oplossing gevonden voor het instabiele Lybië en zelfs de massamoord op christenen door het zogenaamde IS aangepakt. Als het waar was geweest, zou het natuurlijk fantastisch nieuws zijn, maar de reden dat u er nooit over gehoord hebt, is vooral dat het allemaal stukjes papier zijn die nauwelijks iemand leest. Het EP gaat namelijk vrijwel niet over het buitenlands beleid.
Waar het EP wel over gaat, is wetgeving. Daar was ook een besluit over, namelijk om de halfslachtige beslissingen aan te pakken van de Europese Commissie naar aanleiding van de sjoemelsoftware van de auto-industrie. Het ging officieel om een uitvoeringsbesluit, maar ook dat kan het EP stoppen, indien nodig. Alleen had de autolobby zijn werk goed gedaan: een (krappe) meerderheid ging toch met de slappe hap akkoord.
Als het Europees Parlement werkelijk de burgers in Europa vertegenwoordigt, wordt het hoog tijd dat het ook echt gaat luisteren naar diezelfde burgers. Dan zal het EP zien hoeveel mensen zijn afgehaakt en ‘Brussel’ de rug toe hebben gekeerd. In plaats daarvan klampen veel collega’s zich vast aan gekunstelde enquêtes die in opdracht van de Europese Commissie worden gehouden en waaruit blijkt dat als je alles bij elkaar optelt, nog net een meerderheid van die burgers voor EU-lidmaatschap van hun land is. Dat de Britten daar anders over denken, ach dat doen Europarlementariërs af als typisch Brits, altijd in de contramine. Eurokritisch zijn in het EP is lastig: je gaat tegen de stroom in. Toch blijven we dat als SP’ers doen: hoeveel crises er ook nodig zijn, uiteindelijk willen we een EP dat met de benen op de grond staat en echt de mening van de burgers in Europa vertegenwoordigt.
