Weeklog: Het ‘arme’ leven van een Europarlementariër
De komende weken gaan we stemmen over de begrotingsverantwoording van onder meer het Europees Parlement. Dit lijkt droge kost, maar als je het rapport over het EP leest, krijg je soms rooie oortjes. De Duitse christendemocratische rapporteur vindt dat de bezuinigingen zijn doorgeslagen. Wat de SP betreft, zien we nog wel wat mogelijkheden om de broekriem verder aan te halen. Zo arm is het leven van Europarlementariërs niet.
In het rapport staat onder meer dat het toch onbegrijpelijk is dat de koffieservice tijdens vergaderingen al is afgeschaft en dat nu ook het mineraalwater dreigt te verdwijnen. De secretaris-generaal van het EP heeft al toegezegd ervoor te zullen zorgen dat het mineraalwater blijft. Gelukkig maar, want de rapporteur liep bij dit onderwerp al rood aan en je wilt niet de gezondheid van een collega op het spel zetten. Waarom het nodig is dat we werken met gebotteld mineraalwater, is mij echter ook na deze discussie nog onduidelijk.
De belangrijkste bezuiniging kan echter plaatsvinden op de onkostenvergoedingen die alle Europarlementariërs krijgen. Ik heb hier al vaak over geschreven, maar dit is nog steeds een taboe. De secretaris-generaal heeft berekend dat het tientallen miljoenen euro’s per jaar gaat kosten om de uitgaven van Europarlementariërs uit hun algemene onkostenvergoeding echt te controleren. Waarop ik o.a. met D66-collega Gerbrandy voorstelde te werken met steekproeven. Tot op heden hebben we hierop geen inhoudelijke reactie ontvangen. Er zullen heus collega’s zijn die deze vergoeding opmaken voor zaken die nodig zijn voor kantoor of voor activiteiten in het EP, maar zelf houd ik jaarlijks €30.000 over die ik natuurlijk netjes terugstort. Wie niets te verbergen heeft, hoeft steekproefsgewijze controles niet te vrezen.
Ook over het wagenpark van het EP gaan we nog een robbertje vechten. Het presidium van het EP heeft zojuist besloten de chauffeurs in dienst te gaan nemen in plaats van een beroep te doen op extern personeel. Volgens het presidium hebben Europarlementariërs namelijk vaak geheime stukken bij zich en dan kun je beter een betrouwbare chauffeur in dienst nemen die geen informatie naar buiten lekt. Onzin natuurlijk, want zoveel geheime documenten circuleren er helemaal niet in het EP. Die mag je namelijk alleen in afgesloten kamertjes inzien en zeker niet meenemen. De echte reden is volgens mij om voor jaren vast te leggen dat het wagenpark in stand blijft. Als SP zijn we ervoor om diensten weer in huis te plaatsen, zoals enkele jaren geleden ook met het beveiligingspersoneel is gebeurd. Maar wat de dienstauto’s betreft: laten Europarlementariërs maar gewoon een taxi nemen, als goedkopere vormen van openbaar vervoer niet voorhanden zijn. Die kunnen ze dan mooi betalen uit hun onkostenvergoedingen, want die voorzien al in het gebruik van taxi’s.
Zomaar een paar voorbeelden van zaken waar je in het kader van de begrotingsverantwoording tegen aanloopt. Juist in de begrotingscontrolecommissie zijn er gelukkig veel kritische collega’s. Ik heb dan ook veel wijzigingsvoorstellen kunnen indienen met steun van anderen. Ik hoop van harte dat we de uitwassen verder kunnen verminderen. Zo arm zijn Europarlementariërs namelijk niet.
