Weeklog: Christendemocratische vriendjespolitiek in de eurozone
Deze week werd bekend dat Spanje geen straf krijgt, hoewel het alle afspraken over het begrotingstekort heeft geschonden. Onder meer de Duitse christendemocratische minister van Financiën, Schäuble, wilde Spanje wat meer tijd geven. Ook Juncker, eveneens christendemocraat, deed er alles aan om straf voor Spanje te voorkomen. Hoe anders stelden deze politici zich op tegenover Griekenland, dat zich verder kapot moet bezuinigen om de streefcijfers wel te halen. Maar ja, Tsipras is dan ook geen christendemocraat, maar vertegenwoordigt het linkse deel van de samenleving. Ik vind het een beschamend voorbeeld van vriendjespolitiek.
De SP heeft zich altijd verzet tegen de rigide normen voor begrotingstekort (3%) en staatsschuld (60%). Tegenwoordig geven de meeste economen toe dat deze normen veel te strikt zijn en er bijvoorbeeld toe leiden dat je in tijden van crisis door extra bezuinigingen de economie nog verder in de put drukt. In Griekenland heeft premier Tsipras van Syriza geprobeerd van het extreme bezuinigingsbeleid af te komen maar onder aanvoering van mensen als Dijsselbloem, als voorzitter van het overleg van ministers van Financiën van de eurolanden, en Schäuble werd hij gedwongen tot verdergaande bezuinigingen. Juncker stond erbij en keek ernaar: mooi werk van die eurogroep!
In Spanje ligt het allemaal anders: de Spaanse christendemocratische premier Rajoy wordt met fluwelen handschoenen aangepakt. Het begrotingstekort zou volgens afspraak volgend jaar weer onder de 3% uit moeten komen, maar de Commissie schat in dat het 3,5% wordt. Dijsselbloem was consequent: als je je niet aan de afspraken houdt, moet de begroting over en anders krijg je een boete. Maar anders dan bij Tsipras was één telefoontje van Rajoy met Juncker voldoende: met steun van Schäuble werd de hele zaak doorgeschoven, omdat plotseling de Spaanse belastingopbrengsten erg mee leken te vallen.
De Europese Commissie heeft de mond vol van integriteit, maar de aloude vriendjespolitiek vinden Juncker en de zijnen kennelijk voldoende integer om er mee door te gaan. Alleen een ruk naar links in nog veel meer lidstaten dan tot nu toe kan aan de macht van het establishment in Brussel een einde maken. De kiezer weet dus wat hem of haar te doen staat: stem het establishment weg en wie weet, komt er dan ooit eens een verstandiger geluid uit Brussel en wordt een einde gemaakt aan de steeds schaamtelozer vriendjespolitiek.
