Zwemles
Al ruim twee jaar ga ik iedere vrijdag om kwart voor zes met mijn oudste zoontje naar zwemles. Een beetje een onhandig tijdstip, want ervoor eten is eigenlijk te vroeg en erna te laat. Maar ja, het zwembad is op loopafstand en dat scheelt dan weer.
In de kleedkamer is het altijd een gedrang en gehaast. Al die guppies willen zo snel mogelijk hun kleren uit en hun zwemkleren aan om vervolgens nog een tijdje boven aan de trap te moeten staan wachten. Als de zwemjuf roept haast iedereen zich naar beneden. Het ene kind is uitgelaten, het andere een beetje zenuwachtig.
Eenmaal bij het zwembad is het weer wachten. Totdat de juf of meester zegt dat ze het water in mogen. Dan is het drie kwartier oefenen, oefenen en nog eens oefenen. En wachten, veel wachten, langs de kant, bibberend, met kippenvel en natte haartjes. Ontroerend om te zien.
Als een kindje niet met zijn hoofd onder water durft wordt spelenderwijs iedere keer geprobeerd het kind een beetje verder onder water te krijgen. Als een kind niet door het gat onder water durft te zwemmen steekt de meester zijn hand door het gat, geeft het kind een hand en trekt hem er doorheen. De meesters en juffen springen als het moet zelf het water in om iets voor te doen of om een kind te laten zien dat het echt niet eng is door samen te gaan.
Majid is een jongetje met oordopjes die echt niet met zijn hoofd onder water durft. Terwijl hij zwemt als de beste, in het diepe. De meester springt naast hem in het water en oefent net zo lang met Majid totdat hij met zijn ogen dicht langzaam met zijn hoofd onder water durft te zakken. En hem maar prijzen als het eindelijk lukt.
Ik heb diepe bewondering voor al die zwemjuffen en –meesters die iedere week weer met engelengeduld al die bibberende kindertjes leren zwemmen. Het ene moment worden de kinderen overladen met complimenten, het andere moment aangemoedigd om door te zetten. Ze voelen feilloos aan wat een kind nodig heeft. En dan te bedenken dat zwemles geven vrijwilligerswerk is. Deze mensen zijn in mijn ogen goud waard!