Sneeuw: hét sociale bindmiddel

Het kerstreces is begonnen. Ik ben blij toe, want ik ben echt toe aan een paar vrije dagen.

Deze zaterdagnacht kan ik niet slapen. Niet erg, want het is wel écht een superseizoen om wakker te liggen; de winter. De sterren zijn helder en het maanlicht weerspiegelt op de witte stad. Er ontbreekt maar één ding: het sneeuwt niet.

Nog niet, want wanneer ik zondagochtend vroeg opsta en mijn jas aantrek om de trein te pakken naar een goede vriend, begint het enorm te sneeuwen.

Bij de tramhalte staat een grijze man die me meteen aanspreekt: ‘Daar hebben we toch allemaal op zitten wachten!’ Vrolijk lacht hij in de steeds hevig wordende sneeuwstorm. De tram rijdt niet.

Een dik pak maagdelijke sneeuw om door heen te struinen naar de volgende tram. Ook bij die tramhalte staan vriendelijke mensen met elkaar te praten, over het weer en het openbaar vervoer dat hapert, over vakantiebestemmingen die niet bereikt zullen worden. Twee Ghanezen vragen zich af hoe ze nog het vliegtuig naar huis kunnen halen. Een buurtgenoot die met zijn moeder een weekendje naar Maastricht wil besluit het wachten op de tram op te geven. Samen banjeren we letterlijk met vallen en opstaan naar het station. Ook op het station lijkt iedereen met elkaar in gesprek. De dame van de NS kijkt me met twinkelende ogen aan en raadt me af verder te reizen als het niet echt nodig is.

Ik neem haar raad ter harte en stap in de enige bus die nog reed. Een vrolijke chauffeur vraagt zich hardop af of hij wel verder moet rijden omdat hij per slot van rekening persoonlijk verantwoordelijk is als hij in dit heftige winterweer een ongeluk zou veroorzaken. Ik vergeet op te letten en stap verder van mijn huis uit dan het lopen zou zijn vanaf het station. Ik loop door sjieke wijken en volksbuurten. Iedereen is op straat aan het genieten. Grote mensen die sneeuwpoppen bouwen. Vrolijke Marokkaanse pubers die sneeuw in elkaars kragen proppen en vrolijk naar voorbijgaande auto’s zwaaien alvorens ze met sneeuwballen te bekogelen. Auto’s die zo langzaam rijden dat je je veilig voelt als je de straat over steekt. Bijna tweeënhalf uur later ben ik thuis. Nat en koud maar gelukkig. Sneeuw: het ideale sociale bindmiddel!