Het recht van een kind

Vandaag bestaat het Internationale Verdrag van de Rechten van het Kind 20 jaar. Hoewel Nederland net als vele andere landen dit verdrag heeft ondertekend, worden er in ons land nog altijd belangrijke kinderrechten geschonden.

11 procent van de kinderen in ons land groeit op in armoede. Zij krijgen onvoldoende gezonde voeding, gaan niet mee op schoolreisje of naar een verjaardagsfeestje, dragen tweedehands kleding en zitten niet op een sportclub of muziekles. Hoe is het mogelijk dat het ons in dit welvarende land maar niet lukt om daar wat aan te doen?

Nog steeds zijn er in ons land vreemdelingenkinderen die geen dak boven hun hoofd hebben omdat ze geen recht hebben op een verblijfsvergunning en dus op straat belanden. Ook het aantal gezinnen dat op straat belandt omdat ze de huur niet meer kunnen betalen neemt toe. De daklozenopvang is onvoldoende toegerust op de opvang van gezinnen met kinderen. Het is toch van de gekke dat er kinderen in ons welvarende land zijn die geen dak boven hun hoofd hebben?

Een kinderrecht waar veel te weinig oog voor is, is het recht om te spelen. Er is steeds minder openbare ruimte en de openbare ruimte die er nog is, is in veel gevallen niet geschikt voor kinderen om te spelen. Dat heeft o.a. te maken met de onveiligheid op straat of het simpelweg ontbreken van geschikte ruimte voor kinderen om te kunnen spelen. Ondertussen groeit het aantal kinderen met overgewicht: nu al is op één op de zeven kinderen te zwaar. Het is van het grootste belang dat kinderen voldoende bewegen. Het wordt hoog tijd dat de overheid in alle woonwijken een speelruimtenorm van 3 procent invoert.

Ook het recht van kinderen op zorg wordt in de praktijk bij lange na niet waargemaakt. De jeugdzorg is een puinhoop. Er is sprake van lange wachtlijsten, doorgeslagen bureaucratie en langs elkaar heen werkende instanties. Kinderen staan onnodig lang op een wachtlijst waardoor hun problematiek verergert. Jeugdhulpverleners worden gillend gek van frustratie omdat ze veel te weinig tijd overhouden om kinderen en gezinnen de hulp te bieden die ze nodig hebben. De jeugdzorg moet nodig op de schop.

Het is onbegrijpelijk dat ons land de kinderrechten op papier onderschrijft, maar er niet in slaagt ze in de praktijk na te leven. Het wordt tijd dat onze eerste minister voor Jeugd en Gezin eindelijk eens resultaten gaat boeken en het motto van zijn beleidsprogramma ‘Alle kansen voor alle kinderen’ gaat waarmaken.