Dansen of marcheren
Voor het eerst sinds jaren heb ik naar de oudejaarsconference gekeken op 31 december. Ik vond Van t Hek best grappig, maar was blij dat de show maar een uur duurde. Ik houd niet van stilzitten op feestjes.
Jarenlang werd DE oudejaarsconference gedaan door Wim Kan. Ik las het afgelopen jaar zijn uitgegeven dagboeken. “Wat een vak,” verzucht hij op een bepaald moment in een van de boeken, “in mei afspreken dat je op 31 december grappig zult zijn.”
Kan was de eerste conferencier die zijn shows (semi)-live liet uitzenden op televisie. Mijn ouders weten dat maar al te goed, ikzelf ben ver nadien geboren. Kan was ook de man van wie dit citaat komt: “Dansen is bidden met de benen. Marcheren is vloeken met de voeten.” Bidden doe ik nooit, dansen des te meer. Als het klopt wat Kan beweert, zit ik goed.
Er zit iets naiefs in het opwerpen van zaken als sport, kunst, muziek als tegenhangers van ruzie en geweld. En toch geloof ik dat er een onmiskenbare waarheid zit in zo'n stelling. Ten eerste omdat spelen ervoor zorgt dat volwassenen hun ei kwijt kunnen. Daarnaast omdat het spel een duidelijke afbakening kent: het doek valt op enig moment, buiten de lijnen van het veld is er geen wedstrijd en na het fluitsignaal is het gewoon afgelopen. Maar bovenal is het maken, het creëren van dingen de natuurlijke tegenpool van destructie. Dat oorlogen om bezittingen en ideologie worden gevoerd kan kloppen, maar geen oorlog levert geld of bezit op en geen enkele ideologie die zegt dat je moet vechten, deugt.
Leren spelen is belangrijk. Het ontdekken van de liefde voor het spel. Daarom past het niet dat we veel van wat spel is als een zaak zien waarmee je je pas bezig kunt houden als al het werk gedaan is. Of dat de schone kunsten elitair zijn, alsof je geen behoefte aan afleiding en vermaak hebt wanneer je zorgen hebt om bestaansmiddelen. Creativiteit is veel, maar vooral van niets iets maken. En niets is leuker dan iets maken – samen.
