Sinterklaas en de kredietcrisis

We rijden naar familie om Sinterklaas te vieren. Ik vind dit het mooiste feest van het jaar. De familie is dan helemaal bij elkaar, de kinderen slapen al nachten slecht (en wij ook). De gedichten zijn af en we gniffelen van voorpret over de rijmpjes. Maar het mooiste zal de reactie van mijn kinderen zijn als ze hun cadeaus uitpakken. Al weken ben ik bezig om binnen het bescheiden budget met koopjes hun wensen te vervullen. De achterbak zit vol, zonder dat zij het vermoeden, wanneer mijn jongste zoon zegt: “Sommige mensen vieren geen Sinterklaas.” Even is het stil, dan zegt hij lachend: “Die wonen in een ander land.” Dan zegt mijn oudste zoon:”Er zijn ook mensen die geen Sinterklaas vieren omdat ze te arm zijn.” Dat vindt de jongste vreemd, Sinterklaas vieren kost toch geen geld?

Mijn oudste zoon heeft gelijk. Er zijn nog steeds mensen in dit rijke land die geen cadeautjes kunnen kopen voor Sinterklaas voor hun kind. Van sommige mensen mag je dat geen armoede noemen. Ze vinden dat niet te vergelijken met honger hebben of het geld missen om een ziekte te genezen. In de basis hebben zij gelijk, maar de pijn bij de mensen die elke week bij de voedselbank aankloppen is er niet minder om. Zij kunnen hun kind niet geven wat hij het liefste heeft, terwijl anderen om hen heen met gemak voor vele euro's cadeaus kopen. Wanneer jouw kind nog heilig gelooft is dat moeilijk uitleggen. Waarom geeft Sint hem wel een Wii en mij niet mama?

Ik denk aan de kredietcrisis en weet dat in de bancaire sector de salarissen nog rijkelijk stromen. Recessie dreigt, werktijdverkorting wordt aangevraagd en mensen verliezen hun banen. De klappen vallen weer bij de gewone man. Armoede zal toenemen in Nederland. Dat vraagt om extra maatregelen. Maar het kabinet schiet al tekort. Volgend jaar gaan er al groepen lage inkomens op achteruit. Juist die mensen die de crisis niet hebben veroorzaakt worden de dupe ervan wanneer er geen extra maatregelen komen.

Ik kijk naar buiten door het zijraam van de auto en moet even denken aan meneer Zalm, 750.000 euro, met kans op fikse bonussen. “Daar moet ie hard voor werken,” zei minister Bos. Ik weet dat ik vandaag mijn kinderen blij kan maken met normale cadeautjes. Maar dat er in een rijk land als Nederland mensen zijn die hun kinderen niet blij kunnen maken met een paar normale cadeautjes omdat ze geen nagel hebben om aan hun kont te krabben, klopt niet. Wat Bos ook zegt. Hij praat mooi, maar laat deze mensen in december weer in de kou staan.